دوره 10، شماره 1 - ( 1397 )                   جلد 10 شماره 1 صفحات 27-23 | برگشت به فهرست نسخه ها

XML English Abstract Print


1- بخش بیوتکنولوژی میکروبی، پژوهشگاه بیوتکنولوژی کشاورزی ایران، سازمان تحقیقات، آموزش و ترویج کشاورزی، کرج، ایران، کرج، بلوار شهید فهمیده، پژوهشگاه بیوتکنولوژی، کشاورزی ایران. کد پستی: 3135933151 ، ekarimi@abrii.ac.ir
2- بخش بیوتکنولوژی میکروبی، پژوهشگاه بیوتکنولوژی کشاورزی ایران، سازمان تحقیقات، آموزش و ترویج کشاورزی، کرج، ایران،
چکیده:   (10153 مشاهده)
نانوذرات نقره خواص ضدمیکروبی دارند و در محصولات تجاری مختلف استفاده ‌می‌شوند. در این مطالعه تاثیر دو نوع فرمولاسیون نانونقره L۲۰۰۰ و LS۲۰۰۰ بر دو سویه استرپتومایسس محرک رشد گیاهی و سه عامل بیمارگر گیاهی، پیتیوم آفانیدرماتوم، پیتیوم اولتیموم و فوزاریوم سولانی بررسی شد. استرپتومایسس‌ها و عوامل بیمارگر گیاهی به‌ترتیب روی محیط ISP۲ و PDA حاوی غلظت‌های ۰ تا ۷۵پی‌پی‌ام از دو نوع فرمولاسیون نانوذرات نقره کشت شدند. تاثیر L۲۰۰۰ و LS۲۰۰۰ بر میسلیوم استرپتومایسس‌ها به‌وسیله میکروسکوپ نیروی اتمی مطالعه شد. واحد تشکیل کلنی (cfu) باکتری‌ها در پاسخ به غلظت‌های افزایشی L۲۰۰۰ کاهش پیدا کرد. در مقابل LS۲۰۰۰ به‌طور کامل از رشد هر دو سویه حتی در غلظت ۵پی‌پی‌ام جلوگیری کرد. اثر ممانعت‌کننده LS۲۰۰۰ بر عوامل بیمارگر بیشتر از L۲۰۰۰ بود. پیتیوم آفانیدرماتوم بیشترین مقاومت را به L۲۰۰۰ نشان داد و تنها در غلظت ۷۵پی‌پی‌ام قطر کلنی کاهش پیدا کرد. حساسیت بالای فوزاریوم سولانی به L۲۰۰۰ موجب کاهش قطر کلنی قارچ در پایین‌ترین غلظت آن شد. رشد هر سه عامل بیمارگر توسط LS۲۰۰۰ کاهش پیدا کرد و در غلظت ۵۰پی‌پی‌ام به‌طور کامل متوقف شد. نتایج نشان داد که LS۲۰۰۰ شبکه میسلیومی باکتری‌ها را در تمام غلظت‌های آزمایش‌شده تخریب کرد. پس از تیمار با فرمولاسیون L۲۰۰۰ وزیکول‌هایی بر سطح شاخه‌های میسلیومی تشکیل شد. براساس نتایج، اثرات بازدارنده نانوذرات نقره بر باکتری‌های مفید خاک بیش‌تر از عوامل بیمارگر بود. بنابراین، برای استفاده از نانو ذرات نقره به‌عنوان ضدقارچ در کشاورزی باید بیشتر احتیاط شود.
متن کامل [PDF 737 kb]   (4469 دریافت)    
نوع مقاله: مقاله استخراج شده از طرح پژوهشی | موضوع مقاله: بیوتکنولوژی کشاورزی
دریافت: 1395/9/17 | پذیرش: 1396/11/29 | انتشار: 1397/12/25

بازنشر اطلاعات
Creative Commons License این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است.