جستجو در مقالات منتشر شده
۲ نتیجه برای جهازی
شیدا جهازی، هاشم یعقوبی، حسین اکبری،
دوره ۱۱، شماره ۲ - ( بهار ۱۳۹۹ )
چکیده
نانوذرات مغناطیسی اکسید آهن یکی از نانو حاملهایی است که به سبب ویژگیهایی همچون سمیت پایین، زیست سازگاری، قابلیت بارگیری و انتقال کنترل شدهی دارو به سلولهای سرطانی، گزینه مناسبی در دارورسانی نوین محسوب میشوند. هدف از این پژوهش سنتز نانوذرات اکسیدآهن پوششدار بمنظور تحویل داروی دوکسوروبیسین (DOX) و بررسی تأثیرات آن بر روی سلولهای سرطانی می باشد.
در این پژوهش نانوذرات مغناطیسی Fe۳O۴ به روش Polyol سنتز گردید و سپس دوکسوروبیسین بر روی نانوذرات اکسیدآهن پگیله شده بارگذاری شد. برای اطمینان از اتصال PEG به نانوذرات و بارگیری دارو روی نانوذرات از تکنیک FT-IR استفاده شد. مقایسه اندازه متوسط و ساختار بلوری نانوذرات توسط میکروسکوپ الکترونی عبوری و الگوی پراش X انجام شد. سپس اثر سمیت سلولی آنها بر روی سلولهای سرطانی AGS و MCF-۷توسط سنجش MTT مورد بررسی قرار گرفت.
نتایج FT-IR حضور باندهای O-H و C-Hدر پیک ۳۳۹۲ cm-۱ و ۲۹۲۷ cm-۱ اتصال PEG به نانوذرات را تأیید کرد. الگوی XRD ساختار اسپینل مکعبی نانوذرات مگنتیت پگیله شده حامل دارو با متوسط اندازه ۱۴ نانومتر را نمایش داد. ۶۷/۲۱ درصد دوکسوروبیسین در نانوذرات Fe۳O۴-PEG بارگذاری شد که در ۲۴ ساعت اول بیشترین مقدار رهایش دارو ثبت شد. آزمون MTT در تیمارهای ۲۴، ۴۸ و ۷۲ ساعت نشان داد با افزایش غلظت نانوذرات پوششدار حامل دارو از ۰ به ۵۰ میکرومولار اثرات سیتوتوکسیتی دارو به تدریج افزایش مییابد.
نتایج نشان داد پگیله کردن نانوذرات اکسیدآهن در فرایند دارورسانی برای افزایش اثر داروی دوکسوروبیسین بر سلول های سرطانیAGS و MCF-۷ میتواند مفید باشد.
دوره ۲۳، شماره ۱ - ( زمستان ۱۳۹۸ )
چکیده
اهداف: در سال‌های اخیر نانولوله‌های کربنی به‌دلیل ویژگی‌های منحصر به فرد خود توجه بسیاری از محققان را به خود جلب کرده‌اند. در مطالعه حاضر، نانولوله‌های کربنی با استفاده از PEI پوشش داده شدند. سپس توانایی آنها برای انتقال ژن به سلولهای باکتری اشریشیاکلی ارزیابی شد.
مواد و روش‌ها: نانوذرات نانولوله- PEI از طریق برهمکنش بین گروه‌های آمین موجود در PEI با گروه‌های کربوکسیل نانولوله‌ها سنتز شدند. به‌منظور تهیه سازه ژنی مناسب برای انتقال به باکتری E. coli ژن Gus A از وکتور pBI۱۲۱ به وکتور PUC-۱۸ انتقال یافت (pUC-Gus). سپس کمپلکس‌های نانولوله- PEI- DNA با ترکیب نسبت‌های متفاوت وزنی (درصد وزنی/وزنی) از نانوذرات نانولوله- PEI (۰/۵، ۱ و ۲) با مقدار ثابت از وکتور pUC-Gus تهیه شدند و توسط ژل آگارز مورد بررسی قرار گرفتند. به‌منظور ترانسفورماسیون باکتری E. coli، مقدار مناسبی از کمپلکس نانولوله- PEI- DNA به باکتری‌های E. coli اضافه شد. سپس به مدت ۷ ساعت در دمای °C۳۷ شیک شدند. بازده ترانسفورماسیون باکتری‌ها از طریق شمارش کلنی و با استفاده از محیط LB جامد حاوی آنتی‌بیوتیک آمپی‌سیلین بررسی شد. علاوه بر این از رنگ‌آمیزی Gus به‌منظور تایید عملکرد پلاسمید ترانسفورم‌شده استفاده شد. تعیین سمیت نانولوله- PEI با استفاده از روش MTT و در بازه‌های زمانی ۶، ۲۴ و ۷۲ ساعت با غلظت‌های مختلف ۱۰، ۱۰۰ و ۵۰۰میکروگرم بر میلی‌لیتر مورد بررسی قرار گرفت.
یافته‌ها: نانوذرات نانولوله- PEI با موفقیت سنتز شدند. نانولوله‌های کربنی کاتیونی از قابلیت بالایی برای محافظت از DNA در برابر آسیب‌های ناشی از آنزیم‌های برشی برخوردار بودند. با افزایش غلظت نانوذرات نانولوله- PEI و همچنین مدت زمان انکوباسیون، درصد زنده‌مانی باکتری‌ها کاهش یافت. نتایج حاصل از الکتروفورز ژل آگارز از پلاسمید استخراج‌شده از باکتری‌های ترانسفورم‌شده پس از برش توسط آنزیم EcoRΙ نشان داد که پلاسمید pUC-Gus با موفقیت توسط نانوذرات نانولوله- PEI به سلولهای باکتری E. coli انتقال یافته‌اند.
نتیجه‌گیری: نانولوله‌های کربنی کاتیونی توانایی بالایی در انتقال ژن به باکتری E. coli دارند.
