جستجو در مقالات منتشر شده
۳ نتیجه برای پارسای
دوره ۵، شماره ۲ - ( بهار ۱۴۰۲ )
چکیده
سیاستگذاری فضایی در خصوص مدیریت ریسک سیلاب به یک سری اعمالی گفته میشود که برای دستیابی به یک راه‌حل منطقی در کاهش آسیبهای ناشی از سیلاب همچنین کاستن از گسترش سیلاب میباشد. هدف پژوهش حاضر واکاوی سیاستگذاری مدیریت ریسک سیلاب برای روستاهای واقع در حوضه آبخیز گرگانرود و بررسی میزان بهرهمندی آنها از شاخصهای سیاستگذاری فضایی مدیریت ریسک سیلاب بوده است که جامعه آماری پژوهش حاضر همانطور که در هدف پژوهش مشهود است متخصصین، اعضا کارگروه مدیریت ریسک استان و مدیران جوامع روستایی واقع در حوضه آبخیز گرگان رود میباشد. در همین راستا جهت دستیابی به هدف پژوهش از پرسشنامه محقق ساخته که دارای ضریب آلفای کرونباخ ۸۲ درصدی است استفاده شده است که جامعه نمونه هدف این پرسشنامه در دو سطح ۳۰ نمونه متخصصین امر در سطح کشور که اعضای هیات علمی و فارغالتحصیلان مقطع دکتری و اعضا کارگروه مدیریت ریسک استان و جامعه نمونه در سطح محلی را ۲۰ نفر از مدیران روستاهای واقع در محدوده مورد مطالعه را تشکیل داده است که برای تجزیه و تحلیل از مدل آماری تحلیل عاملی و سیستم استنتاج فازی (FIS) بهرهگرفته شده است که نتایج بخش تحلیل عاملی حاکی از آن است که گام ششم سیاستگذاری فضایی مدیریت ریسک سیلاب که به ارزیابی و ارزشیابی سیاستگذاری فضایی پرداخته است با اهمیتترین گامها بوده است. شاید علت آن هم این مقوله است که از نظر سیاستگذاران ارزیابی و ارزشیابی مسئله بسیار با اهمیتی میباشد که منجر به کاهش اشتباهات در سیاستگذاریهای آینده و عدم رها شدن سیاستها پس از تدوین و اجرا میباشد که خود منجر به کاهش میزان اثرگذاری سیاستها پس از طی مدتی و تکرار شدن کم و کاستیهای سیاست کونی در سیاستگذاریهای آینده میشود. نتایج بخش فازی (FIS) نشاندهنده عدم بهرهگیری مدیران از این شاخصها در تدوین راهبرد سیاستگذاری فضایی مدیریت ریسک سیلاب منطقه مورد مطالعه بوده و میل بیشتر آنها به اقدامات نقطهای و عدم درک نیاز مدیریت ریسک سیلاب به مقوله فضا میباشد.
شهاب سپانلو، میثم جلالی، ابوالفضل میرزاپورارمکی، علی پارسای،
دوره ۱۶، شماره ۱ - ( زمستان ۱۴۰۳ )
چکیده
جایگزینی بافت‌ها و اندام‌هایی که به دلیل ضربه یا بیماری‌های مختلف دچار اختلال شدند، اجتناب ناپذیر است. یکی از روش‌هایی که می‌توان با بهینه‌سازی آن، به سرعت بازسازی زخم‌ها کمک نمود، ارتقای فناوری زخم‌پوش‌هاست. در تحقیق حاضر، با بهرهگیری از خواص نانوالیاف‌های پلی‌یورتان و بهبود خواص آنها با افزودنی‌هایی شامل اکسید گرافن، نانو ذرات سلنیم و عصاره گیاه حنا، ارتقای عملکرد زخم‌پوش هدف‌گیری شد. پس از یافتن غلظت بهینه متناسب با دستگاه الکتروریسی، از محلول DMSO حاوی ۱۲ درصد وزنی پلی‌یورتان برای تولید نانوالیاف زخم‌پوش استفاده شد. تصاویر حاصل از میکروسکوپ الکترونی روبشی (SEM) تولید داربست‌هایی یکنواخت متشکل از نانوالیاف پلی‌یورتان را تایید کرد. برای بررسی عملکرد پارچه تولیدی به عنوان زخم‌پوش، خواص ضدباکتریایی و خواص مکانیکی پارچه مطالعه شد. برای نمونه کامپوزیتی PU-GO-Se-Henna فعالیت ضدباکتریایی نسبت به دو باکتری S.aureus و E. coli به ترتیب برابر ۲۶/۳ و ۸۵/۲ بود که نشان‌دهنده‌ی ویژگی ضدباکتریایی بسیار جذاب این نمونه است. این نمونه در آزمون کشش به استحکام پارگی MPa ۹۲ رسید که نسبت به نمونه پلی‌یورتان خالص حدود ۱۰۴ درصد افزایش استحکام نشان داد.
دوره ۱۸، شماره ۱۱۱ - ( اردیبهشت ۱۴۰۰ )
چکیده
ژلاتین اساساً از دناتوراسیون کلاژن بدست می‌آید. ژلاتین‌های بدست آمده از ماهیان سردآبی، دمای ژل‌سازی-ذوب کمی دارند. تیمارهای شیمیایی و فیزیکی را می‌توان جهت اصلاح شبکه ژلاتین از طریق برقراری اتصالات عرضی بین زنجیره‌های ژلاتین، به منظور بهبود خواص ژل، بکار برد. در این تحقیق، توسط اسید تانیک و اسید کافئیک، هر یک در غلظت های ۱، ۳ و ۵ درصد ،اتصالات عرضی در هیدروژل‌های برپایه ژلاتین ماهی سردآبی برقرار شد و تأثیر غلظت‌عوامل اتصال‌دهنده‌ی عرضی بر خواص فیزیکوشیمیایی هیدروژل‌های ژلاتین مورد بررسی قرار گرفت. استحکام ژل و درجه اتصال عرضی، با افزایش غلظت‌اسید تانیک از ۱ تا ۳ درصد افزایش یافت، که این افزایش در استحکام ژل از N/mm۲ ۰۰/۳۲۵ به ۶۲/۳۴۳ و درجه اتصال عرضی از ۰۱/۸۲ به ۹۹/۸۴ درصد گزارش شد. ولی در سطح بالاتر اسید تانیک، کاهش در میزان استحکام ژل و درجه اتصال عرضی به ترتیب N/mm۲ ۹۰/۳۰۱ و ۴۸/۷۵ درصد مشاهده شد. با این حال، این ویژگی‌های هیدروژل‌ها، با افزایش سطوح اسید کافئیک، به طور پیوسته افزایش پیدا کرد (p<۰,۰۵). نسبت متورم شدن نیز در اثر تلفیق سطوح مختلف تانیک اسید و کافئیک اسید، کاهش نشان داد. حداکثر میزان نسبت متورم شدن برای شاهد، ۱۷۳۲,۳۰ درصدو حداقل میزان متورم شدن برای اسید تانیک ۳ درصد،۵۹۴.۷۹ درصد بود. ژلاتین‌های اتصال‌یافته‌ی عرضی توسط اسید تانیک به طور قابل توجهی دمای دناتوراسیون را بهبود بخشیده و پایداری حرارتی آنها بیشتر از ژلاتین-اسید کافئیک بود. به طوری که این دما در هیدروژل تیمار نشده ۸۹ درجه سانتی‌گراد بود و در هیدروژل‌های تیمار شده با اسید کافئیک و اسید تانیک، به ترتیب تا دماهای ۹۴ درجه سانتی‌گراد و ۹۸ درجه سانتی‌گراد افزایش یافت. تصاویر میکروسکوپ الکترونی روبشی نمونه‌های هیدروژل بیانگر اسفنجی بودن ساختار هیدروژل‌های برپایه ژلاتین ماهی سردآبی بود. افزودن عوامل اتصال‌دهنده‌ی عرضی، تنها اندازه حفرات موجود در ژلاتین را کمی کاهش داد و تأثیر قابل توجهی نداشت.
