جستجو در مقالات منتشر شده
۶ نتیجه برای دندریمر
دوره ۶، شماره ۱ - ( ۳-۱۴۰۱ )
چکیده
موضوع تحقیق: در این پژوهش در ابتدا نانوذرات سیلیکا از پوسته برنج به عنوان یک منبع زیستی استخراج شدند. این نانوذرات سیلیکا متخلخل با اندازه میانگین ۴۵ نانومتر به طور موفقیت آمیزی از طریق یک روش چند مرحلهای از پوسته برنج تهیه و با دندریمر عامل‌دار شدند و به منظور حذف یونهای کادمیوم دوظرفیتی از محلولهای آبی مورد بررسی قرار گرفتند.
روش تحقیق: در ابتدا سدیمسیلیکات از پوسته برنج استخراج و به آن ستیل تریمتیل آمونیوم برمید، هیدروکلریک اسید و استیک اسید اضافه شد و مخلوط حاصل تحت امواج فراصوت قرار گرفت. پس از واکنش هیدروترمال، نمونههای جمع آوری شده کلسینه و نانوذرات سیلیکا مورد نظر سنتز شدند. سپس نانوذرات سنتزی با مولکول‌های دندریمر عامل‌دار شدند. این نانوذرات با بکارگیری روش‌های مختلف همچون طیفسنجی مادونقرمز تبدیلفوریه، آزمون وزن سنجی حرارتی، میکروسکوپ الکترونی عبوری، میکروسکوپ الکترونی روبشی، اندازهگیری سطح ویژه و توزیع اندازه ذرات شناسایی شدند. سپس اثر زمان بر عملکرد جاذب و تأثیرات مقادیر مختلف این نانوذرات سنتزی به عنوان جاذب در حذف یونهای کادمیوم دوظرفیتی مورد بررسی قرار گرفت. همچنین تأثیر زمان تماس جاذب بر میزان جذب کادمیوم و قابلیت بازیافت و استفاده مجدد از جاذب نیز مورد بررسی قرار گرفتند.
نتایج اصلی: نتایج نشان می‌دهد که کاهش محسوسی در عملکرد و فعالیت این نانوجاذب در جذب یونهای فلزی بعد از ۶ بار بازیافت و استفاده مجدد مشاهده نشده است. عملکرد عالی این نانوجاذب در حذف یونهای فلزی به دلیل تخلخل بالا، گروههای آمینی فعال سطحی و نسبت سطح به حجم بالاست.
شهلا کیان‌امیری، علی دیناری، علیرضا نعمانی، مجید صادقی‌زاده، محسن مردی، بهرام دارایی،
دوره ۱۰، شماره ۳ - ( ۶-۱۳۹۸ )
چکیده
آثار آنتی‌اکسیدانی، ضدسرطانی، ضدالتهاب و ضدمیکروب کورکومین دلایلی بر ارزشمندی این ماده در تحقیقات دارویی و نقش آن در بهداشت عمومی انسان است. اثر ضدسرطانی کورکومین ناشی از تاثیر این دارو بر دامنه‌ای از مسیرهای سلولی و مولکولی درگیر در سرطان است. با این وجود، محلولیت کم، زیست‌دسترسی پایین و متابولیزم سریع آن اثر نامناسبی بر خصوصیت درمانی آن گذاشته است. در این تحقیق، به‌واسطه کانجوگه‌کردن مولکول‌های کورکومین به ساختار دندریمری نسل چهار (پلی‌آمیدوآمین)، یک حامل نانوابعاد مناسب تهیه شد. مشخصه‌یابی نانوسامانه و تایید فرآیند کانجوگه‌شدن به‌وسیله روش‌های FT-IR و ۱H-NMR انجام شد. اندازه و بار سطحی ذرات با دستگاه DLS مورد ارزیابی قرار گرفت. میزان بارگذاری مولکول‌های کورکومین روی نانوسامانه بررسی شد و در ادامه آزمایش‌های سلولی از جمله سمیت، ROS سلولی و آپاپتوز به‌وسیله آزمون MTT و تکنیک فلوسایتومتری مورد ارزیابی قرار گرفت. نتایج این تحقیق عمل کانجوگه‌شدن کورکومین را تایید کرد و ذرات به‌دست‌آمده اندازه تقریبی ۱۰۰نانومتر داشتند. نتایج نشان داد که میزان بارگذاری کورکومین در این نانوسامانه حدود چهار مولکول به‌ازای هر مولکول دندریمر است. آزمایش‌های سلولی نشان داد که میزان سمیت، ROS سلولی و آپاپتوز ناشی از نانوحامل دندریمری در مقایسه با کورکومین آزاد بیشتر بوده است. عملکرد بهتر نانوسامانه دندریمری به‌واسطه بهبود خواص فیزیکوشیمیایی و افزایش محلولیت کورکومین بوده است. در مجموع، این نانوحامل به‌عنوان یک سامانه هوشمند و کارآمد می‌تواند برای رسانش داروهای آب‌گریز به سلول‌های سرطانی در نظر گرفته شود.
دوره ۱۵، شماره ۳ - ( ۴-۱۴۰۳ )
چکیده
کورکومین، یک آنتی اکسیدان قوی استخراج شده از گیاه زردچوبه، به دلیل توانایی خود در سرکوب گونه های فعال اکسیژن (ROS) از طریق فعال سازی عناصر پاسخ آنتی اکسیدانی شناخته شده است. با این حال، کاربرد بالینی آن به دلیل حلالیت ضعیف و حذف سریع آن محدود شده است. در این مطالعه، هدف ما افزایش حلالیت و فراهمی زیستی کورکومین با کپسوله کردن آن در نانوذرات دندریمر پلی آمیدآمین نسل پنجم بود. طیف سنجی UV Vis - و فلورسانس کپسوله سازی موفقیت آمیز را با اندازه متوسط نانوذرات ۲۷۵ نانومتر و بار سطحی مثبت ۸ میلی ولت تأیید کردند. نانوحامل ظرفیت بارگیری تقریباً ۶ مول کورکومین در هر مول دندریمر را نشان داد و در عرض ۷۲ ساعت به آزادسازی کامل دارو دست یافت. سنجش جذب سلولی با استفاده از روش زنده/مرده، جذب برتر نانوحامل را در مقایسه با کورکومین آزاد نشان داد که منجر به کاهش قابل توجهی در سطوح ROS سلولی و آپوپتوز شد. علاوه بر این، در مدل استرس اکسیداتیو القایی با استفاده از H۲O۲، نانوذرات دندریمر بارگذاری شده با کورکومین به طور قابل توجهی سطوح ROS سلولی را در مقایسه با کورکومین آزاد کاهش داد. این یافته‌ها پتانسیل این نانوحامل را به‌عنوان یک سیستم مؤثر و هوشمند برای ارائه داروهای نامحلول در آب برجسته می‌کند و رویکردی امیدوارکننده برای بهبود کارایی درمانی کورکومین ارائه می‌دهد.
دوره ۱۷، شماره ۱ - ( ۱-۱۳۹۳ )
چکیده
هدف: نقش ضد سرطان کورکومین از گیاه ادویهای زردچوبه در سالهای اخیر در تحقیقات متعددی به اثبات رسیده است. کورکومین قادر به مهار چندین مسیر پیامرسانی سلولی، ممانعت از تکثیر سلولی، تهاجم، متاستاز و رگزایی است اما محلولیت بسیار ضعیف آن در آب، کاربرد این ماده ضد سرطانی مهم را با مشکل مواجه می‌سازد. در این تحقیق با طراحی و سنتز یک پلیمر دو بخشی نوین مونومتوکسی پلی اتیلن گلیکول- اولئات (mPEG-OA) و اضافه کردن پلی اتیلن گلیکول به سطح حامل دندریمری پلی آمیدو آمین (PAMAM)، تلاش شد زیست دسترسی کورکومین به سلول‌های سرطانی افزایش یابد. مواد و روش‌ها: غلظت بحرانی تشکیل میسل، بارگیری دارو و سمیت سلولی روی رده سلولی کارسینومای گلایوبلاستومای مغزی (U۸۷MG) بررسی شد. نتایج: نتایج مطالعات میکروسکوپ نیروی اتمی (AFM) و پراکنش نوری پویا (DLS) نشان می‌دهد نانوذرات mPEG-OA طراحی شده دارای دو جمعیت خود آرا شامل میسلها و پلیمروزوم‌ها است. غلظت بحرانی تشکیل میسل mPEG-OA بسیار پایین (۰۳/۰ گرم در لیتر) است. سمیت IC۵۰ برای کورکومین آزاد، کورکومین بارگذاری شده در mPEG-OA و کورکومین بارگذاری شده در دندریمر پلی آمیدو آمین، به ترتیب ۴۸، ۲۴ و ۱۳ میکرومولار محاسبه شد. همچنین کلیه تیمارهای دندریمر پلی آمیدو آمین پگیله شده غیر سمی تشخیص داده شد. نتیجه‌گیری: نتایج بیان می‌کند با استفاده از این نانوحاملها، زیست دسترسی کورکومین بهطور معنیداری نسبت به کورکومین آزاد افزایش مییابد. در نهایت این تحقیق نشان می‌دهد این نانوحاملهای کورکومین می‌تواند به‌عنوان سیستمهای دارورسان مناسب برای انتقال کورکومین به سلول‌های سرطانی در نظر گرفته شود.
دوره ۱۷، شماره ۴ - ( ۱۰-۱۳۹۳ )
چکیده
هدف: دندریمرها نانوساختارهای سه بعدی است که کاربردهای زیادی در پزشکی از جمله دارورسانی و تصویر برداری پیدا کردهاست. دندریمر آنیونی پلی اتیلن گلیکول- سیترات، پتانسیل بالایی برای دارو رسانی و افزایش حلالیت داروهای نامحلول در آب دارد ولی روش ساخت آن زمانبر و چند مرحلهای است و از مواد سمی مانند دی کلرو متان در ساخت آن استفاده شده است. در این تحقیق روشی سادهتر و یک مرحلهای و با استفاده از شیمی سبز برای ساخت آن ابداع شد.
مواد و روش‌ها: چهار روش مختلف برای بهینهسازی ساخت این دندریمر بررسی شد. تأیید و تعیین ساختمان محصولات توسط روش تفرق نور پویا، طیف سنجی تبدیل فوریه مادون قرمز و کروماتوگرافی مایع- طیف سنجی جرمی انجام و میزان سمیت سلولی با استفاده از آزمون XTT بررسی شد.
نتایج: در این تحقیق روش ساخت دندریمر G۲ در یک مرحله و بدون تخلیص G۱ ابداع شد که در مقایسه با روش‌های قبلی ارایه شده برای ساخت این دندریمر نه تنها به زمان بسیار کمتری نیاز دارد بلکه از مواد غیر سمی و شیمی سبز نیز در آن استفاده شده است. همچنین با توجه به نتایج آزمون XTT سمیت قابل توجهی تا غلظت ۸۰۰ میکرومولار در رده‌های سلولی Hela و Vero مشاهده نشد.
نتیجه‌گیری: نتایج نشان می‌دهد که ساخت یک مرحلهای دندریمر آنیونی پلی اتیلن گلیکول- سیترات نسل دو (G۲) روش ساده و مناسبی برای ساخت این دندریمر است. همچنین این دندریمر زیستسازگار بوده و می‌تواند به‌عنوان حامل مناسبی برای اهداف دارو رسانی استفاده شود.
دوره ۱۸، شماره ۱ - ( ۱-۱۳۹۴ )
چکیده
هدف: دندریمرهای پلی‌آمیدو آمین نسل ۵ ابزارهای انتقال ژن چندمنظوره امیدوارکننده‌ای هستند که ویژگی‌های مطلوب متراکم کردن مولکول‌های DNA را فراهم می‌کنند، هر چند، سمیت آن‌ها کاربردهای آن‌ها را محدود می‌سازد. سمیت دندریمرهای پلی‌آمیدو آمین به دوز کاربردی، شماره نسل و نوع آن بستگی دارد، به نحوی که نسل‌های پایین (پایین‌تر از G۵) و انواع آنیونی دندریمرهای پلی‌آمیدو آمین سمیت کمتری را نسبت به نسل‌های بالا و انواع کاتیونی نشان می‌دهد. هدف از انجام این تحقیق بررسی اثر پگیلاسیون بر سمیت دندریمرهای پلی‌آمیدو آمین نسل ۵ است.
مواد و روش‌ها: در این تحقیق برای بهبود بخشیدن به ویژگی‌های این مولکول‌ها به‌عنوان حاملین انتقال ژنی، دندریمرهای پلی‌آمیدو آمین نسل ۵ به مولکول‌های پلی‌اتیلن گلیکول با وزن مولکولی ۳۵۰۰ دالتون) با سه نسبت مولی مختلف ۱۰، ۲۰ و ۳۰ متصل شده است. به‌علاوه تعداد زنجیره‌های اتصال یافته توسط دو آزمون TNBSA و المن تعیین شد. تأثیر این درجات مختلف پگیلاسیون بر سمیت سلولی و کارآیی انتقال ژن دندریمرهای پلی‌آمیدو آمین تغییر یافته، بروی رده‌های سلولی ۴۷۴-BT و ۱۰A-MCF ارزیابی شد.
نتایج: در مقایسه با دندریمرهای پلی‌آمیدو آمین غیر پگیله، دندریمرهای پگیله شده سمیت کمتری در حالت درون شیشه، به‌ویژه در نسبت‌های مولی بالاتر پلی‌اتیلن گلیکول نشان داده‌است. در بین تمام دندریمرهای تولید شده، دندریمرهای پلی‌آمیدو آمین نسل ۵ که به مولکول‌های پلی‌اتیلن گلیکول در نسبت مولی ۱/۱۰ متصل شده توانسته‌است بیشترین انتقال ژن در حالت درون شیشه را در هر دو سلول مورد استفاده در این تحقیق نشان دهد.
نتیجه‌گیری: نتایج این تحقیق نشان می‌دهد دندریمرهای پلی‌آمیدو آمین کانژوگه شده با پلی‌اتیلن گلیکول دارای پتانسیل قوی برای انتقال ژن در محیط درون شیشه است.
