---

کیتوزان (Cs) از پوسته میگو استخراج و فرم­های مشتق شده از آن شامل N- آلکیله (AlkCs) و نانوذرات (CsNPs) تهیه شد. سپس تأثیرهای ضد باکتریایی آن­ها بر رشد استافیلوکوکوس اورئوس سویه حساس به متی سیلین ارزیابی شد.ابتدا ویژگی­های نانوذرات توسط پراکندگی نوری دینامیک و شکل ظاهری نانوذرات و N- آلکیله توسط میکروسکوپ الکترونی روبشی مشخص شد. و فعالیت ضد باکتریایی آن­ها توسط آزمون حداقل غلظت مهارکنندگی و کشندگی، انتشار در آگار به­ کمک دیسک، نفوذپذیری غشای سلولی توسط سنجش انتشار بتاگالاکتوسیداز سیتوپلاسمی ارزیابی شد. نوع مرگ سلولی القا شده نیز توسط روش رنگ آمیزی DAPI و تغییرات در یکپارچگی سطح سلولی توسط میکروسکوپ نیروی اتمی (AFM) بررسی شد.  نتایج نشان داد نانوذرات به شکل کروی با میانگین قطر هیدرودینامیکی ۲۴۰ نانومتر هستند. N- آلکیله دارای ساختاری با سطح ناهموار در مقایسه با کیتوزان طبیعی بود. حداقل نقاط مهارکنندگی رشد (۷۸ میکروگرم بر میلی­لیتر) و کشندگی (۱۰۰ میکروگرم بر میلی­لیتر) برای نانوذرات ها مشاهده شد (۰۵/۰>p). نانوذرات و N- آلکیله کیتوزان بیشترین قطر هاله مهار رشد را در غلظت ۱۲۵۰ در مقایسه با سایر دیسک­ها نشان دادند (۰۵/۰>p). نفوذپذیری غشای خارجی فرم­های مشتق شده کیتوزان تفاوت قابل ملاحظه­ای با کیتوزان طبیعی و سلول­های کنترل نشان دادند (۰۵/۰>p). تست رنگ آمیزی DAPI بیانگر مرگ سلولی بالاتر فرم­های مشتق شده کیتوزان بود. تصاویر به­دست آمده از AFM نشانگر تغییر در یکپارچگی غشا سلول­های تیمار شده در مقایسه با سلول­های کروی و خوشه­ای کنترل بود. خواص آنتی باکتریایی کیتوزان طبیعی را با اصلاح فیزیکی و شیمیایی بهبود داده شد.
 

---

SH-SY۵Y رده سلولی نوروبلاستوما است که به عنوان مدلی از سرطان و اختلالات نورودژنراتیو در مطالعات عصبی-تجربی استفاده می شود. یکی از عوامل ایجاد بیماری نقص در مسیر آپوپتوز می‌باشد. اختلال در پروتئین­های آپوپتوزی بر فرایند درمان­ و پاسخ به دارو تاثیر دارد. در سلول­های عصبی به دلیل بیان بالای پروتئین‌های مهارکننده‌ آپوپتوز، اثرپذیری داروها چندان نیست. درمان ترکیبی یکی از روش‌های درمان در حال توسعه است. هدف از این پژوهش، ارزیابی اثرپذیری داروی دوکسوروبیسین بر آپوپتوز در سلول SH-SY۵Y در شرایط بیان بالای کاسپاز۹ است. کاسپاز۹ آنزیم کلیدی و پیش برنده آپوپتوز داخلی است. ابتدا با MTT سطح زنده­مانی سلول تحت تاثیر غلظت­های مختلف دارو بدست آمد. سپس در سلول ژن کاسپاز۹ ترانسفکت شد و تحت تاثیر غلظت کمتر از IC۵۰ دارو قرار گرفت و با روش­های مختلف، سطح انرژی و مرگ سلول بررسی شد. نتایج حاصل از سنجش ATP نشان داد با افزایش بیان کاسپاز۹ در حضور دارو، سطح ATP کاهش می­یابد. فعالیت کاسپاز۳/۷ که شاخصی از مرگ سلول است بیانگر افزایش مرگ طی اثر دارو بر سلول دریافت کننده کاسپاز است. نشر حاصل از رنگ‌آمیزی پروپیدیوم به هوخست نشان داد بیان کاسپاز۹ در ترکیب با دارو موجب القای بیشتر مرگ خواهد شد برای اطمینان از سطوح بیانی پروتئین القاکننده مرگ سلولی، با وسترن بلات مقدار پروتئین کاسپاز۳ بررسی شد که افزایش معناداری در حالت ترکیب کاسپاز۹ و دارو نشان داد. یافته‌های این پژوهش نشان داد القای بیان کاسپاز۹ تاثیر دارو را تشدید می کند و درمان ترکیبی ممکن است بر پاسخ پذیری بیماری های نورونی موثر باشد.
 

---

هدف: اهداف این مطالعه ارزیابی اثرات محرومیت غذایی به عنوان یک استرس اجتماعی بر ساختار بیضه به علاوه بررسی اثر بهبود دهنده ملاتونین به عنوان ترکیبی آنتی اکسیدان بر آثار محرومیت غذایی بوده است. مواد و روش‏ها: مطالعات بر روی ۴۲ سر رت نر انجام گردید که در ۷ گروه تقسیم شدند. گروه‏ها عبارتند از کنترل (C)، شم که سالین دریافت کردند، ملاتونین (M)، محرومیت غذایی به میزان یک سوم غذای معمول و دارای مواجهه (FD)، گروه محرومیت و جدا شده از سایر حیوانات (FDi)، گروه محروم با تزریق ملاتونین (FDM)، گروه محروم با جداسازی و تزریق ملاتونین (FDMi). پس از ۱۴ روز طول دوره آزمایشی بافت بیضه‏ها با دو روش ایمنوهیستوشیمی و تانل مورد ارزیابی با میکروسکوپ نوری قرار گرفت. ارزیابی بیوشیمیایی بیضه‏ها بر روی مقادیر دو ماده مالون دی آلدیید و گلوتاتیون انجام شد. جهت ارزیابی آماری از آزمون آنووای یک طرفه و توکی استفاده گردید. مرز معنی‏داری بین گروه‏ها ۰۵/۰P< در نظر گرفته شد. نتایج: نتایج گروه شم به علت تشابه با نتایج گروه کنترل، حذف شد. محرومیت با مواجهه موجب افزایش مالون دی آلدیید (۰۱/۰Pنتیجه‏گیری: محرومیت غذایی به همراه مواجهه موجب افزایش مرگ سلولی در بافت بیضه شده است اما محرومیت در شرایط جدا شدگی این اثر را ایجاد نکرد، این عوارض را می‏توان به احساس نابرابری در اثر مواجهه نسبت داد. با توجه به اثر ملاتونین بر شرایط محرومیت همراه با نابرابری، و کاهش مرگ سلولی، دخالت مکانیسم‏های استرس اکسیداتیو در استرس «محرومیت غذایی همراه با نابرابری» مورد تأکید قرار می‏گیرد.

---

هدف: سرطان پستان دومین عامل مرگ و میر سرطان در زنان است. سیس‏پلاتین یک داروی ضد سرطانی رایج شیمی درمانی است که سبب مرگ سلول‏های سرطانی می‏شود. حساسیت سلول‏های سرطانی به داروهای شیمی درمانی اغلب به خاطر تغییر بیان در سطوح mRNA ژن‏های مرتبط با فرآیند مرگ سلولی برنامه‏ریزی شده است. نانوساختارهای تحویل دهنده دارو برای انتقال غلظت‏های کمتر و مؤثرتر داروهای شیمی درمانی طراحی شده ‏است. در این مطالعه بیان ژن‏های BCL۲ و BAX در سلول‏های T۴۷D تیمار شده با سیس‏پلاتین و نانوذرات بارگذاری شده با سیس‏پلاتین ارزیابی شد که می‏تواند منجر به افقی تازه در درمان سرطان پستان باشد. مواد و روش‏ها: در این مطالعه سلول‏های T۴۷D با غلظت‏های متفاوت سیس‏پلاتین و نانوذرات بارگذاری شده با سیس‏پلاتین به مدت ۴۸ ساعت تیمار شدند. IC_۵۰ تعیین شد. RNA با استفاده از محلول RNX استخراج شد. سپس cDNA ساخته شد. آغازگرهای اختصاصی برای ژن‏های BCL۲، BAX و TBP با استفاده از از نرم‏افزار اختصاصی طراحی شد. میزان بیان ژن‏های BCL۲ و BAX نسبت به ژن TBP (ژن مرجع) با استفاده از روش Real-Time PCR بررسی شد. نتایج: بیان ژن‏های BCL۲ و BAX در سلول‏های T۴۷D تیمار شده با سیس‏پلاتین، به ترتیب به میزان ۰۷/۰ و ۴۸/۱ و در سلول‏های T۴۷D تیمار شده با نانوذرات بارگذاری شده با سیس‏پلاتین، به ترتیب به میزان ۰۳/۰ و ۴۱/۲ تغییر یافت. نتیجه‏گیری: در این بررسی نشان داده شد که نانوذرات بارگذاری شده با سیس‏پلاتین یک ترکیب ضد سرطانی مؤثر است. همچنین مشاهده شد که نانوذرات سبب القای مرگ برنامه‏ریزی شده در سلول‏های سرطان پستان می‏شود. در این مطالعه مشخص شد که آثار سمیت سلولی نانوذرات سیس‏پلاتین بر رده سلولی T۴۷D بیشتر از سیس‏پلاتین تنهاست.

---

هدف: انجماد شیشه‌ای به‌عنوان روش مناسب و مؤثری برای فریز و نگهداری جنین‌‌ها شناخته شده ‌‌است. در برخی از شرایط مانند آماده نبودن آندومتر گیرنده ‌‌می‌توان جنین‌‌های اضافی را مجدداً منجمد نمود تا بعداً مورد استفاده قرار گیرد. اطلاعات در مورد آثار انجماد مجدد روی جینین‌‌ها اندک است، بنابراین این مطالعه آثار انجماد مجدد را روی میزان تکوین و بیان ژن‌‌های مربوط به مرگ سلولی برنامه‏ریزی شده و لانه‌گزینی جنین‌‌های موش بررسی ‌‌می‌کند. مواد و روش‌ها: موش‌‌های ماده نژاد NMRI ۶-۸ هفته با استفاده از تزریق ۵/۷ واحد بین‏المللی PMSG و ۴۸ ساعت بعد ۵/۷ واحد بین‏المللی HCG تحریک تخمک‌گذاری و سپس در کنار موش نر قرار داده شدند. پس از بررسی پلاک واژنی، جنین‌‌های ۸ سلولی جمع‌آوری و به سه گروه شامل گروه کنترل (جنین‌‌‌‌های غیر انجمادی)، گروه آزمون یک (جنین‌‌‌‌های ۸ سلولی یک بار منجمد شده) و گروه آزمون دو (جنین‌‌های بلاستوسیست اولیه دو بار منجمد شده) تقسیم شدند. در پایان پس از استخراج RNA، بیان ژن‌‌های Bcl-۲، Bax و ErbB۴ با روش Real time PCR ارزیابی شد. داده‌‌های حاصل با آزمون مجذور کای و آزمون آنالیز واریانس یک طرفه ارزیابی شد. نتایج: نتایج این مطالعه نشان داد که میزان تشکیل بلاستوسیست ثانویه و تخریب و بیان ژن‌‌های مورد مطالعه در گروه انجماد مجدد نسبت به گروه غیر انجمادی تفاوت معنی‌داری داشت. نتیجه‌گیری: فرآیند انجماد و گرم کردن در مرحله هشت سلولی تأثیری بر میزان تکوین و بیان ژن‌‌های مورد مطالعه نداشت اما پس از انجماد مجدد در مرحله بلاستوسیست اولیه، میزان تکوین و بیان ژن‌‌های Bax و Bcl-۲ و ErbB۴ تغییر یافت.

---

هدف: ژن mda-۷/IL-۲۴ یک ژن سرکوب‌گر تومور است. پپتید iNGR با گرایش به اینتگرین‌های سطح سلول سرطانی در هدفمندسازی عوامل درمانی علیه سلول‌های توموری به‌کار گرفته شده است. هدف این مطالعه ساخت ژن mda-۷/IL-۲۴ متصل به پپتید iNGR و مقایسه فعالیت آن با ژن طبیعی است. مواد و روش‏ها: در ابتدا، mda-۷ با استفاده از روش PCR تکثیر یافت. آغازگر برگشت حاوی توالی پپتید iNGR بود تا این توالی در انتهای ژن mda-۷ ایجاد شود. توالی ژن تغییر یافته mda۷/iNGR و mda۷ (کنترل) در ناقل بیانی یوکاریوتی pCDNA۳,۱ دودمان‌سازی شدند. با استفاده از روش‌های هضم آنزیمی، colony-PCR و توالی‌یابی درستی دودمان‌سازی، یکپارچگی ناقل‌ها و توالی آن‌ها ارزیابی شد. با استفاده از لیپوفکتامین سازه‌ها در سلول‌های Ad-۲۹۳ ترانسفکت و توانایی آن‌ها برای بیان پروتئین نوترکیب با استفاده از آزمایش الایزا ارزیابی شد. در ادامه، این سازه‌ها به سلول‌های HepG۲ ترانسفکت و بعد از استخراج mRNA با استفاده از روش Real time PCR بیان ژن‌های پیش آپوپتوزی Gadd۱۵۳ و Bax اندازه‌گیری شد. با رنگ‌آمیزی Anexin/PI و فلوسیتومتری میزان مرگ برنامه‏ریزی شده در سلول HepG۲ ارزیابی شد. نتایج: نتایج، درستی و یکپارچگی سازه‌ها را نشان داد. بیان مناسب و ترشح محصول mda-۷. iNGR با کنترل آن یعنیmda-۷ در سوپ رویی قابل مقایسه بود. نتایج زنده مانی نشان‌گر عدم مفید بودن این تغییر بر پروتئین mda-۷ بوده است. بررسی مرگ سلولی برنامه‏ریزی شده با سنجش بیان ژن و فلوسیتومتری نیز نشان داد که اتصال iNGR به mda-۷ بر خاصیت مرگ‌زایی آن تأثیر کاهنده داشته ولی در مقایسه با گروه کنترل منفی همچنان مرگ‌زایی معنی‏داری دارد (۰۱/۰>P). نتیجه‌گیری: ناقل بیانی pCDNA/Mda-۷.iNGR پروتئین mda-۷ متصل به iNGR را به‌طور مناسب بیان کرد ولی بر خاصیت مرگ‌زایی طبیعی پروتئین تأثیر بهینه‌ای نداشت.

---

اهداف: هدف مطالعه حاضر بررسی میزان تکوین فولیکول‌های تخمدانی و میزان وقوع مرگ سلولی در تخمدان‌های پیوندی موش نابالغ کپسوله‌شده با سدیم‌آلژینیت در مقایسه با تخمدان‌های کپسوله‌نشده و نیز پیوندنشده موش بود.
مواد و روش‌ها: تعداد ۵۰ راس موش ماده انتخاب و به سه گروه تقسیم شدند. در گروه الف تخمدان راست خارج و در سدیم‌آلژینیت کپسوله شد و سپس به زیرکپسول کلیه پیوند شد و در گروه ب تخمدان راست خارج و بدون کپسوله‌کردن در زیرکپسول کلیه راست پیوند شد. در هر دو گروه پیوندی تخمدان چپ دست‌نخورده بودند در گروه ج گروه کنترل، هر دو تخمدان موش دست‌نخورده بودند. بعد از پیوند در اولین و چهارمین سیکل استروس با استفاده از رنگ‌آمیزی هماتوکسیلین و ائوزین، مورفولوژی تخمدان‌های پیوندشده و نیز درصد فولیکول‌های نرمال و مرگ سلولی آپوپتوز با رنگ‌آمیزی ایمونوهیستوشیمی ضد BAX مورد ارزیابی قرار گرفت.
یافته‌ها: در اولین و چهارمین سیکل استروس درصد بالایی از فولیکول‌ها مورفولوژی نرمال داشتند و تفاوت معنی‌داری بین گروه‌ها مشاهده نشد. سرعت تکوین فولیکولی در دو گروه پیوندی به‌طور معنی‌داری بیشتر از گروه کنترل بود و در عین حال در گروه کپسوله‌شده در مقایسه با کپسوله‌نشده این روند تکوین بیشتر بود (۰/۰۵>p). با وجود مشاهده سلول‌های BAX مثبت در فولیکول‌های بزرگ پره‌آنترال و آنترال اما واکنش مثبتی برای آنتی‌بادی BAX در فولیکول‌ها پرایمری و پریموردیال در گروه‌های مورد مطالعه مشاهده نشد.
نتیجه‌گیری: با وجود تکوین سریع و تخلیه زودرس ذخایر تخمدانی در گروه‌های پیوندی که می‌تواند بر طول عمر بافت تخمدان پیوندشده تاثیر داشته باشد اما سدیم‌آلژینیت تاثیر مثبت در تکوین فولیکول تخمدان‌های پیوندی دارد.