---

---

 هدف از این تحقیق مقایسۀ فضای واکه‌ای کودکان دارای سمعک، کودکان کاشت حلزون شنوایی و کودکان بدون اختلال شنوایی با توجه به متغیر‌های اختلال شنوایی و جنسیت است. از سی کودک، ده کودک در هر گروه که شامل پنج دختر و پنج پسر بودند، خواسته شد تا ۳۶ کلمه با ساختار CVC را که متشکل از همخوان‌های انسدادی آغازه و پایانۀ یکسان و واکه‌های زبان فارسی بودند تکرار کنند. کلمات موردنظر با استفاده از میکروفون شور و نرم‌افزار پرت ضبط شد. سپس مقادیر بسامد سازه‌های اول و دوم  برای هر واکه اندازه‌گیری و مقایسه شد. نتایج نشان داد که کودکان دارای اختلال شنوایی واکه‌های [u, i, e, ᴂ] را در جایگاهی افتاده‌تر نسبت­به کودکان بدون اختلال شنوایی تولید می‌کنند. واکۀ [a] در کودکان کاشت حلزون شنوایی در جایگاهی افتاده‌تر و واکۀ [o] در کودکان دارای اختلال شنوایی در جایگاهی افراشته‌تر نسبت­به کودکان بدون اختلال شنوایی تولید می‌شود. در حالی که واکۀ [a] در کودکان دارای سمعک در جایگاهی افراشته‌تر نسبت­به کودکان بدون اختلال شنوایی تولید می‌شود. به‌علاوه، ‌تمامی واکه‌هایِ کودکان کاشت حلزون شنوایی و واکه­های ᴂ] [u, i, e, a, در کودکان دارای سمعک در جایگاهی پیشین‌تر نسبت­به کودکان بدون اختلال شنوایی تولید می‌شوند. کودکان دارای سمعک دارای کوچک‌ترین فضای واکه‌ای در بین افراد شرکت­کننده در تحقیق هستند، درحالی ‌که فضای واکه‌ای کودکان کاشت حلزون شنوایی تفاوت فاحشی با فضای واکه‌ای کودکان بدون اختلال شنوایی نداشت. جنسیت نیز بر بسامد سازۀ اول واکه[a]  و بسامد سازۀ دوم واکه [i] تأثیری معنادار داشت.
 
 

---

اگرچه مهارت زبانی کودکان کم‏شنوا به کمک سمعک و کاشت حلزون شنوایی و گفتار درمانی ارتقا می‏یابد، اما به علت این‏که آغاز شنوایی در این کودکان با تأخیر صورت می‏گیرد و باتوجه به این‏که آموزش کودکان کم‏شنوا در مدارس عادی انجام می‏شود، لازم است که عملکرد زبان شفاهی این کودکان در مقایسه با هم‌سالان شنوایشان به دقت بررسی شود. لذا پژوهش حاضر به تحلیل و مقایسۀ مؤلفه‏های زبان شفاهی از دو جنبۀ معناشناسی و نحو در کودکان کم‏شنوا دارای سمعک و حلزون شنوایی با هم‌سالان شنوا پرداخته ‏است. به این منظور تعداد ۳۹ کودک ۶ تا ۸ سال، شامل شانزده کودک شنوا، سیزده کودک دارای پروتز حلزون شنوایی و ده کودک دارای سمعک به کمک آزمون Told-p:۳  بررسی شدند. تجزیه و تحلیل داده‏ها از طریق آزمون‏های کروسکال والیس و یومن‏ویتنی نشان ‏داد، میان کودکان کاشت حلزون شده و دارای سمعک، از لحاظ مهارت‏های نحوی و معناشناسی  تفاوت معنی‏داری وجود ندارد و این کودکان در دریافت و درک معانی کلمات و جملات، در ارائۀ تعاریف شفاهی از کلمات و توانایی شناختن و به کارگیری اشکال تک‌واژ، عملکرد یکسانی دارند.  اما بین کودکان شنوا و دو گروه کودکان کم‏شنوا از جنبه‏های نحو و معناشناسی اختلاف معنی‏داری وجود دارد و کودکان شنوا عملکرد بهتری دارند. بنابراین لازم است که کودکان کم‏شنوا تا رسیدن به سطح زبانی کودکان شنوا به‌طور جدی تحت آموزش‏های توان‌بخشی کلامی ـ  شنیداری قرار گیرند. عدم توجه به این موضوع می‏تواند اثر نامطلوبی بر پیشرفت‏ تحصیلی و آیندۀ شغلی کودکان کم‏شنوا داشته باشد.