---

در این مطالعه، نانو حاملهای دارورسان بر پایه هیبرید گرافن اکساید و گرافن اکساید احیاء شده با پلیمر پرشاخه پلی گلیسرول ساخته شد. عامل دار کردن مواد گرافنی از طریق پیوندهای غیرکووالانسی بین سیستم کونژوگاسیون π مواد گرافنی با سیگمنت آروماتیکی در نقطه کانونی پلیمر انجام شد. پلی گلیسرول پلیمری آبدوست و زیست سازگار است که سبب افزایش پایداری کلوئیدی و کاهش برهمکنشهای غیر ویژه مواد گراافنی در محیطهای فیزیولوژیک شد. بارگذاری کورکومین بعنوان داروی گیاهی ضد سرطان و غیر محلول در آب با زیست دسترسی اندک و سرعت متابولیزه بالا در داخل بدن، بسادگی بر روی این دو هیبرید انجام گرفت. نتایج نشان از ظرفیت بار گذاری بالای هیبرید گرافن اکساید احیاء شده(%۴۹) در مقایسه با هیبرید گرافن اکساید (%۱۵) به علت بازیافت سیستم کونژوگاسیون π در گرافن اکساید احیاء شده داشت. کارایی ضد سرطانی این دو نانو هیبرید دارویی بر روی سلولهای سرطان سینه انسانی MCF۷ باآزمایش بقای سلولی به روش MTT مورد بررسی قرار گرفت. نتایج نشان داد که حاملهای هیبریدی زیست سازگاری مناسبی دارند. همچنین نانو هیبریدهای دارویی حاصل ضمن افزایش حلالیت و پایداری کورکومین در محیط آبی، خاصیت ضد سرطانی قابل مقایسه با داروی آزاد کورکومین دارند. با توجه به ظرفیت بارگذاری بسیار بالایی هیبرید گرافن اکسایداحیاءشده نسب به هیبرید گرافن اکساید، می توان در دوزهای پایین هیبرید دارویی به غلظت موثر دارو دست یافت و این مزیت استفاده از این هیبرید نسبت به هیبرید دارویی گرافن اکساید می باشد.

---

---

---

---

---

باکتری آئروموناس هیدروفیلا یک عامل بیماری‌زای فرصت طلب و مسئول گستره وسیعی از بیماری‌های باکتریایی در ماهیان پرورشی گرمابی می‌باشد.در پژوهش حاضر تأثیر سطوح مختلف کورکومین(Curcumin) در جیره غذایی بر بازماندگی و مقاومت در برابر عفونت با باکتری آئروموناس هیدرو فیلا (Aeromonas hydrophila) در ماهی کپور معمولی کپور معمولی (Cyprinus carpio) به روش تزریق صفاقی موردبررسی قرار گرفت. تیمارهای آزمایشی شامل سطوح مختلف کورکومین بودند (تیمار ۱:فاقد کورکومین (شاهد) تیمار ۲: غلظت ۲/۰ تیمار ۳: غلظت ۴/۰  تیمار ۴:  غلظت ۶/۰ تیمار ۵:  غلظت ۸/۰ تیمار ۶:  غلظت ۱درصد سطوح مختلف کورکومین  با خوراک مخصوص کپور ماهیان مخلوط گردید. تعداد ۳۶۰ عدد ماهی کپور معمولی) با وزن متوسط) ۷/۴±۵۰ گرم به شش گروه به شش گروه) هر گروه ۶۰ ماهی و ۲۰ ماهی در هر تکرار)  تقسیم شدند. ماهی‌ها به مدت ۸ هفته با این خوراک تغذیه گردیدند. تیمارها در انتهای دوره با باکتری زنده آئروموناس هیدرو فیلا به مدت ۱۰ روز تحت مواجهه با غلظت‌ Cfu/ml۱۰از آئروموناس هیدرو فیلا قرارگرفته و تلفات بعد از چالش بین تیمارها مقایسه گردید.
تیمارهای آزمایشی نسبت به گروه شاهد مقاومت آنها در برابر بیماری باکتری زنده آئروموناس هیدرو فیلا  افزایش یافت (p<۰,۰۵)بین تیمارهای آزمایشی تیمار ۸/۰ و ۱ درصد کورکومین بیشترین تاثیر بر آئروموناس هیدرو فیلا داشت . در کل با در نظر گرفتن نتایج  افزودن ۸/۰ و ۱ درصد کورکومین به جیره غذایی پاسخ بهتری نسبت به افزایش مقاومت در برابر عفونت‌های باکتریایی آئروموناس هیدرو فیلا نسبت به دیگر تیمارها از خود نشان داد.

---

هدف: کورکومین جز فعال گیاه زردچوبه است که با مهار چند مسیر پیام رسانی درون سلولی قادر به القای مرگ برنامه‏ریزی شده سلولی است. با این حال حلالیت بسیار ضعیف آن در محیط آبی باعث محدودیت استفاده از این ترکیب ارزشمند شده است. در این مطالعه از دندروزوم به‏‏خاطر حلالیت در آب، داشتن ابعاد نانو و عدم سمیت سلولی برای انتقال کورکومین به سلول استفاده شده است. مواد و روش‏ها: در این پژوهش، قابلیت دندروزوم‏ها در رسانش کورکومین به سلول‏های AGS، HT۳، ۵۶۳۷، hBMSC و U۸۷ مورد مطالعه قرارگرفت. برای انتخاب بهترین غلظت دارویی و رده سلولی، غلظت‏های مختلف کورکومین در حالت آزاد و قرار گرفته در دندروزوم بر رده‏های سلولی تأثیر داده شد. سپس میزان القای مرگ برنامه‏ریزی شده سلولی به کمک رنگ پروپیدیوم آیوداید و میزان بیان ژن Bax به روش RT-PCR نیمه کمی بررسی شد. نتایج: فرمول بندی دندروزومی کورکومین باعث افزایش قابل توجه حلالیت این ماده شدیداً آب‏گریز در سلول‏های AGS شد. به‏طوری که به روش فلوسایتومتری القای مرگ برنامه‏ریزی شده سلولی بعد از ۱۸ ساعت در سلول‏های تحت تیمار با فرمول بندی دندروزومی کورکومین ۴۸ درصد و با کورکومین آزاد ۲۰ درصد با غلظت بهینه دارو (۲۰میکروگرم در هر میلی‏لیتر) مشاهده شد. همچنین به روش RT-PCR نیمه کمی افزایش سطح بیان ژن القای کننده مرگ برنامه ریزی شده سلول Bax در فرمول بندی دندروزومی نشان داده شد. نتیجه‏گیری: براساس نتایج، دندروزوم باعث افزایش حلالیت و القای سریع‏تر و بیشتر کورکومین در مقایسه با کورکومین آزاد می‏شود. به‏طوری که افزایش بیان ۵۰ درصدی Bax در سلول‏های تحت تیمار نیز این مسئله را تأیید نمود.

---

هدف: در این مطالعه اثر ضد دردی کورکومین در موش‏های صحرایی دیابتی در دو آزمون فرمالین و غوطه‏ور کردن دم در آب داغ بررسی شد. مواد و روش‏ها: موش‏های صحرایی به شش گروه کنترل، کنترل تحت تیمار با کورکومین، دیابتی، دیابتی دریافت کننده سدیم سالیسیلات، و دو گروه دیابتی تحت تیمار با کورکومین (۱۰ و ۵۰ میلی‏گرم بر کیلوگرم) تقسیم شدند. کورکومین ۷ روز پس از تزریق استرپتوزوتوسین به‏مدت ۵ هفته تجویز شد. نتایج: تیمار با کورکومین در دوز بالا موجب کاهش معنی‏دار در نمرات درد موش‏های دیابتی در مقایسه با گروه دیابتی در دو مرحله حاد و مزمن آزمون فرمالین شد (۰۵/۰P<). تزریق سدیم سالیسیلات نیز موجب کاهش معنی‏دار درد در مرحله مزمن آزمون فرمالین شد (۰۵/۰P<). به علاوه؛ در گروه دیابتی یک کاهش معنی‏دار در مدت زمان تأخیر در بیرون کشیدن دم در مقایسه با گروه کنترل مشاهده شد (۰۱/۰P<) و تیمار موش‏های دیابتی با کورکومین در دوز بالا موجب افزایش معنی‏دار این زمان تأخیر در مقایسه با گروه دیابتی شد (۰۵/۰P<). همچنین موش‏های دیابتی افزایش معنی‏داری را در سطح سرمی مالون دی آلدئید (۰۱/۰>P) نشان دادند و تیمار با کورکومین در دوز بالا میزان مالون دی آلدئید را به‏صورت معنی‏دار کاهش داد (۰۵/۰>P). نتیجه‏گیری: تجویز کورکومین موجب کاهش شدت احساس درد در دو مرحله حاد و مزمن آزمون فرمالین در موش‏های دیابتی می‏شود و آستانه درد حرارتی را افزایش می‏دهد و بخشی از آثار سودمند آن از طریق کاهش پراکسیداسیون لیپیدی اعمال می‏شود.

---

 کورکومین، یک آنتی اکسیدان قوی استخراج شده از گیاه زردچوبه، به دلیل توانایی خود در سرکوب گونه های فعال اکسیژن (ROS) از طریق فعال سازی عناصر پاسخ آنتی اکسیدانی شناخته شده است. با این حال، کاربرد بالینی آن به دلیل حلالیت ضعیف و حذف سریع آن محدود شده است. در این مطالعه، هدف ما افزایش حلالیت و فراهمی زیستی کورکومین با کپسوله کردن آن در نانوذرات دندریمر پلی آمیدآمین نسل پنجم بود. طیف سنجی UV Vis - و فلورسانس کپسوله سازی موفقیت آمیز را با اندازه متوسط ​​نانوذرات ۲۷۵ نانومتر و بار سطحی مثبت ۸ میلی ولت تأیید کردند. نانوحامل ظرفیت بارگیری تقریباً ۶ مول کورکومین در هر مول دندریمر را نشان داد و در عرض ۷۲ ساعت به آزادسازی کامل دارو دست یافت. سنجش جذب سلولی با استفاده از روش زنده/مرده، جذب برتر نانوحامل را در مقایسه با کورکومین آزاد نشان داد که منجر به کاهش قابل توجهی در سطوح ROS سلولی و آپوپتوز شد. علاوه بر این، در مدل استرس اکسیداتیو القایی با استفاده از H۲O۲، نانوذرات دندریمر بارگذاری شده با کورکومین به طور قابل توجهی سطوح ROS سلولی را در مقایسه با کورکومین آزاد کاهش داد. این یافته‌ها پتانسیل این نانوحامل را به‌عنوان یک سیستم مؤثر و هوشمند برای ارائه داروهای نامحلول در آب برجسته می‌کند و رویکردی امیدوارکننده برای بهبود کارایی درمانی کورکومین ارائه می‌دهد.

---

رنگ‌دهنده‌های غذایی با هدف جبران افت رنگ در حین فرآیند و افزایش بازارپسندی محصولات غذایی استفاده می‌شوند. رنگدانه‌های طبیعی به واسطه ایمنی بالا و دارابودن ویژگی‌های عملکردی متفاوت از ارزش قابل توجهی برخوردار هستند. از جمله رنگدانه‌های مورد بررسی می‌توان به رنگ زرد کورکومین اشاره کرد. این ترکیب از ریزوم گیاه زردچوبه (.Curcuma longa L) به دست می‌آید. در این پژوهش بهینه‌سازی شرایط استخراج کورکومین با حلال به روش خیساندن انجام شد و از روش رویه سطح پاسخ و طرح مرکب مرکزی به منظور بررسی تاثیر نسبت حلال به ماده جامد ( ۲ و ۷۵/۱، ۵/۱ )، نسبت استن به اتانول ( ۱۰۰ و ۵۰ ، ۰ ) و زمان ( ۴۸ و ۳۶، ۲۴ ساعت) بر راندمان کورکومین استخراج شده از ریزوم زردچوبه و بهینه‌سازی عملیاتی فرآیند استخراج کورکومین بهره گرفته شد. براساس نتایج به دست آمده در این تحقیق، نسبت حلال به ماده جامد، نسبت حلال‌ها به یکدیگر و زمان به ترتیب موثرترین فاکتورها بر استخراج کورکومین هستند. براساس آزمایش‌های انجام شده، شرایط بهینه استخراج کورکومین جهت دستیابی به بیشترین راندمان (۸۲/۳ میلی گرم بر لیتر) شامل نسبت حلال به ماده جامد (۲)، نسبت استن (۱۰۰ درصد) و زمان ۴۸ ساعت تعیین گردید.

---

هدف: اگرچه خواص ضد سرطانی کورکومین، پلی فنل به دست آمده از ریشه گیاه زرد چوبه، مورد تأیید بسیاری از محققان است، با این حال جذب و توزیع بافتی پایین در بدن، فعالیت کم و متابولیسم سریع از جمله معایبی است که استفاده از کورکومین را به عنوان یک داروی ضد سرطان تا به امروز با محدودیت رو به رو کرده است. در این مطالعه حلالیت کورکومین به واسطه نانو‏حامل‏های میسلی تخریب‏پذیر، خنثی و غیر سمی تحت عنوان دندروزوم افزایش و نقش مهاری آن بر رشد سلول‏های توموری مثانه بررسی شد. مواد و روش‏ها: روش‏‏های MTT، فلوسیتومتری و Annexin V-FLUOS (کیت اختصاصی تشخیص مرگ سلولی) برای بررسی مرگ سلولی و مکانیسم ژنتیکی مرگ القاء شده توسط نانوکورکومین دندروزومی به واسطه مطالعه ژن‏های دخیل در پرتوانی سلول شامل OCT۴A، OCT۴B۱، SOX-۲ و Nanog با استفاده از روش Real-Time PCR انجام گرفت. نتایج: یافته‏ها بیانگر القای مرگ سلولی به واسط نانوکورکومین دندروزومی به صورت وابسته به غلظت و زمان در رده سلولی توموری ۵۶۳۷ مثانه بود. بررسی چرخه سلولی بیانگر افزایش جمعیت سلولی در Pre-G۱ و کاهش سلول‏ها در فاز G۱ و S بود که نشان دهنده نقش مهاری کورکومین بر همانند‏سازی سلول‏های رده توموری ۵۶۳۶۷ مثانه است. همچنین مشاهده بیان OCT۴A، OCT۴B۱، SOX-۲ و Nanog در تجزیه و تحلیل Real-Time بیانگر نقش تومورزایی این ژن‏ها در رشد تومورهای مثانه است. تیمار با نانوکورکومین دندروزومی به طور معنی‏داری بیان mRNA این ژن‏ها را کاهش داد (۰۱/۰Pنتیجه‏گیری: به طور کلی یافته‏های مذکور نشان می‏دهد که نانوکورکومین دندروزومی با تغییر بیان ژن‏های دخیل در تکثیر، سلول‏های توموری را به سمت مرگ برنامه‏ریزی شده سلولی هدایت می‏کند که بیانگر نقش کاربردی نانودارو در درمان سرطان مثانه است.

---

کورکومینوئید به عنوان یک آنتی اکسیدان طبیعی دارای فعالیت‏‏های درمانی بسیاری همچون، آرتریت روماتوئید[۱]، مولتیپل اسکلروزیس[۲]، آلزایمر[۳] و آترواسکلروز[۴] است. کورکومینوئید از محلولیت بسیار کمی در محیط آبی برخوردار است که کاربرد‏های بالقوه آن در صنایع غذایی و دارویی را محدود می کند. در این مطالعه کورکومینوئید نانومیسل شده را با درصد‏های مختلف (۰، ۰,۰۰۱، ۰.۰۰۵، ۰.۰۱، ۰.۰۵ و ۰.۱) به پاستا [۵]اضافه و خصوصیات رئولوژیکی[۶]، فیزیکوشیمیایی، حسی پاستا اندازه گیری شد. نتایج نشان داد که با افزودن درصد‏های کورکومینوئید نانو میسل شده رطوبت، خاکستر، پروتئین، خصوصیات رئولوژیکی پاستا تفاوت معنی داری با کنترل نداشت. همچنین خروج مواد جامد در آب پخت افزایش و وزن پخت کاهش یافت. با افزایش درصد‏های کورکومینوئید نانو‏میسل شده فاکتور L* و a* کاهش و فاکتور b* افزایش پیدا کرد. ارزیابی حسی توسط پانلیست[۷] تفاوت معنی داری در عطر، طعم و بو نشان نداد اما پذیرش کلی پاستا با افزایش کورکومینوئید افزایش یافت.

---

هدف: نقش ضد سرطان کورکومین از گیاه ادویه‏ای زردچوبه در سال‏های اخیر در تحقیقات متعددی به اثبات رسیده است. کورکومین قادر به مهار چندین مسیر پیام‏رسانی سلولی، ممانعت از تکثیر سلولی، تهاجم، متاستاز و رگ‏زایی است اما محلولیت بسیار ضعیف آن در آب، کاربرد این ماده ضد سرطانی مهم را با مشکل مواجه می‏سازد. در این تحقیق با طراحی و سنتز یک پلیمر دو بخشی نوین مونومتوکسی پلی اتیلن گلیکول- اولئات (mPEG-OA) و اضافه کردن پلی اتیلن گلیکول به سطح حامل دندریمری پلی آمیدو آمین (PAMAM)، تلاش شد زیست دسترسی کورکومین به سلول‏های سرطانی افزایش یابد. مواد و روش‏ها: غلظت بحرانی تشکیل میسل، بارگیری دارو و سمیت سلولی روی رده سلولی کارسینومای گلایوبلاستومای مغزی (U۸۷MG) بررسی شد. نتایج: نتایج مطالعات میکروسکوپ نیروی اتمی (AFM) و پراکنش نوری پویا (DLS) نشان می‌دهد نانوذرات mPEG-OA طراحی شده دارای دو جمعیت خود آرا شامل میسل‏ها و پلیمروزوم‌ها است. غلظت بحرانی تشکیل میسل mPEG-OA بسیار پایین (۰۳/۰ گرم در لیتر) است. سمیت IC_۵۰ برای کورکومین آزاد، کورکومین بارگذاری شده در mPEG-OA و کورکومین بارگذاری شده در دندریمر پلی آمیدو آمین، به ترتیب ۴۸، ۲۴ و ۱۳ میکرومولار محاسبه شد. همچنین کلیه تیمارهای دندریمر پلی آمیدو آمین پگیله شده غیر سمی تشخیص داده شد. نتیجه‏گیری: نتایج بیان می‏کند با استفاده از این نانوحامل‏ها، زیست دسترسی کورکومین به‏طور معنی‏داری نسبت به کورکومین آزاد افزایش می‏یابد. در نهایت این تحقیق نشان می‏دهد این نانوحامل‏های کورکومین می‏تواند به‏عنوان سیستم‏های دارورسان مناسب برای انتقال کورکومین به سلول‏های سرطانی در نظر گرفته شود.

---

هدف: گلیوبلاستوما یک تومور تهاجمی از سیستم عصبی مرکزی است. درمان اپی‏ژنتیکی سرطان برای برگرداندن برخی از نواقص سرطان به دلیل قابلیت برگشت‏پذیری تغییرات اپی‏ژنتیک، بالقوه مفید است. MEG۳ یک lncRNA است که در بسیاری از بافت‏های طبیعی بیان می‏شود. متیلاسیون ناحیه پروموتری آن منجر به کاهش بیان این ژن در گلیوبلاستوما می‏شود. ترکیبات غذایی زیست‏فعال شامل کورکومین توانایی بالایی در تغییر متیلاسیونDNA دارد. در این مطالعه نقش اپی‏ژنتیکی کورکومین دندروزومی یا نانوکورکومین در افزایش بیان MEG۳  بررسی شد. مواد و روش‏ها: در بررسی حاضر ورود نانوکورکومین به سلول‏های U۸۷MG با استفاده از خاصیت ذاتی فلورسانس کورکومین بررسی شد. سپس آزمون MTT به‏منظور ارزیابی اثر دندروزوم و نانوکورکومین روی زیست‏مانایی سلول انجام شد. توانایی نانوکورکومین برای تقویت بیان MEG۳ با اثر روی تنظیم متیلاسیون DNA، با مطالعه بیان نسبی MEG۳ و DNA متیل ترانسفرازها شامل DNA متیل ترانسفراز ۱، A۳ و B۳ توسط PCR کمی و نیمه‏کمی ارزیابی شد. نتایج: ورود نانوکورکومین به سلول‏های U۸۷MG نشان داده شد. نانوکورکومین به‏طور معنی‏داری در حالت وابسته به غلظت و زمان مسبب مرگ سلول‏های U۸۷MG شد، هرچند دندروزوم اثر سمی معنی‏داری روی سلول‏ها در طیف غلظت آزمایش شده نشان نداد. داده‏های حاصل از سنجش نسبی بیان ژن‏ها نشان دهنده افزایش بیان ژن MEG۳ و کاهش بیان DNA متیل ترانسفراز B۳ (۰۵/۰P<) و عدم تغییر بیان معنی‏دار DNA متیل ترانسفراز ۱، A۳ در U۸۷MG بود. نتیجه‏گیری: اطلاعات حاصل از مطالعه نشان می‏دهد نانوکورکومین ژن‏های مهارگر تومور که به‏طور اپی‏ژنتیکی خفته‏است را از طریقی مبهم بیدار می‏کند. به هر حال رخداد هیپومتیلاسیون به دنبال کاهش بیان DNA متیل ترانسفراز یا فعال‏سازی دمتیلاسیون DNA در این سلول‏ها رخ می‏دهد و پس از آن ژن‏های مهارگر توموری چونMEG۳  یک تنظیم کننده رشد سلولی افزایش بیان می‏یابد؛ بنابراین نانوکورکومین ویژگی‏های مفیدی در درمان اپی‏ژنتیکی گلیوبلاستوما دارد.

---

هدف: برای بهبود حلالیت و فراهمی زیستی کورکومین در درمان سرطان، یک پلی‏‌یورتان کاتیونی نوین و آب پایه ساخته شد و به‌عنوان یک نانو حامل به‌منظور بارگیری کورکومین، استفاده شد. در این تحقیق اثر نانو داروی آماده شده روی ملانوما (F۱۰B۱۶) و فیبروبلاست (L۹۲۹) بررسی شد. مواد و روش‌ها: ریخت شناسی، اندازه و توانایی ورود به سلول نانو ذرات ساخته شده، به‌ترتیب با استفاده از اندازه­گیرنده زتا، میکروسکوپ الکترونی روبشی انتشار میدان، میکروسکوپ نیروی اتمی و میکروسکوپ فلورسانس بررسی شد. به این ترتیب پیش‏بینی شد که کورکومین در هسته آب‏گریز حامل‌های پلی‏یورتان بارگیری شود. بعد از تعیین غلظت مناسب و انجام آزمون ورود به سلول، میزان تأثیر‏گذاری بر سلول‌های سرطانی و سالم با آزمون MTT و Real time PCR بررسی شد. نتایج: قطر نانو‏ذره بارگیری شده و پراکنش آن، در دمای ۲۵ درجه سانتی‌گراد به‏ترتیب ۱/۷ ± ۶۲/۳۷ نانومتر ۲/۱ ± ۰/۰۸۰ بود. میزان بازده کپسوله‌سازی کورکومین در پلی یورتان ۰/۲ ± ۸۷ درصد است. مطالعات ریخت شناختی نیز، کروی شکل بودن و پراکنش مناسب نانو‏ذرات، بدون تجمع قابل توجه را تأیید کرد. نتایج حاصل از آزمون MTT نشان می‌دهد که IC_۵۰ محاسبه شده برای زمان ۲۴ و ۴۸ ساعت به‏ترتیب ۳۶/۲ و ۲۵/۴ مایکرومولار است. نتایج Real time PCR نشان می‌دهد که نانو‏سامانه به مقدار قابل توجهی میزان بیان mRNA ژن‌های VEGF، Bcl-۲، MMP-۹ و COX-۲ را کاهش و BAX را افزایش می‌دهد. نتیجه‏گیری: نتایج بررسی حاضر شواهد قابل قبولی در مورد اثر بازدارنده تکثیر سلولی و القای مرگ برنامه‏ریزی شده نانو‏سامانه دارویی کورکومین، روی سلول‌های سرطان پوست نشان داد در حالی که اثر قابل توجهی روی سلول‌های سالم مشاهده نشد.

---

هدف: microRNAها RNAهای کوچک تک رشته‌ای با طول ۱۸-۲۵ نوکلئوتید است که با مهار ترجمه و برش mRNA در تنظیم بیان ژن شرکت دارد. بیان ناهنجار microRNAها از عوامل رخداد بیماری‌های مختلف است که این مسئله علاقه به بررسی نمایه بیان آن‌ها را افزوده است. RQ-PCR تکنیکی کمّی و حساس در بررسی بیان ژن‌هاست. برای تصحیح تغییرات سیستماتیک از جمله میزان الگوی آغازین، کیفیت RNA، کارآیی آنزیم‌ها داده‌های RQ-PCR نسبت به یک ژن کنترل درون‌زاد که در مجموعه نمونه‌های آزمون به‌طور پایدار بیان می‌شود، استاندارد‌سازی می‌شود. برای جلوگیری از رخداد خطاهای بیشتر در زمینه کمّی‌سازی داده‌های بیان، ارزیابی ژن‌های کنترل درون‌زاد کاندید برای هر نمونه آزمایش ضروری است. در این مطالعه بیان ژن‌های microRNA-۱۶ و snRNA-U۶ در رده‌های سلولی سرطانی کبد تحت تیمار با کورکومین دندروزومی به منظور تعیین کنترل درون‌زاد مناسب برای مطالعات سنجش بیان microRNAها مرتبط با کورکومین دندروزومی ارزیابی شد. مواد و روش‌ها: رده‌های سلولی مورد نظر توسط کورکومین دندروزومی تیمار شدند. ورود کورکومین دندروزومی به رده‌های سلولی HepG۲ و HuH-۷ با تصویربرداری توسط میکروسکوپ فلورسنت بررسی شد. RNA از نمونه‌های مورد نظر استخراج و سنتزcDNA با روش افزودن دم پلی A انجام شد. سپس توسط روش RQ-PCR سنجش بیان صورت گرفت. نتایج: نتایج نشان داد U۶ یا ترکیبی از U۶ و miRNA-۱۶ برای HuH-۷ و miRNA-۱۶ برای HepG۲ در این شرایط تیمار برای ژن کنترل درون‌زاد مناسب است. نتیجه‌گیری: در مجموع می‌توان از این ژن‌های کنترل درون‌زاد به دلیل عدم تغییر بیان معنی‌دار و پایداری بیان بین نمونه‌های آزمون، برای سنجش بیان microRNAها تحت تیمار با کورکومین دندروزومی در این رده‌های سلولی استفاده کرد.

---

چکیده در این پژوهش از نانوذرات لیپیدی جامد ( ( SLNو حامل‌های لیپیدی نانوساختار ( ( NLCبه منظور انکپسولاسیون کورکومین و رفع معضلات مربوط به کاربرد این ترکیب در حوزه صنایع غذایی استفاد گردید. تاثیر نسبت لیپیدها، نوع نانوحامل‌ (SLN و NLC) و بارگذاری کورکومین بر ویژگی‌های نانوحامل-های تولیدی مورد بررسی قرار گرفت. بر اساس نتایج بدست آمده به دلیل ساختار فیزیکی حجیم کورکومین و همچنین افزایش ویسکوزیته فاز پراکنده در حضور ماده‌ی مؤثره، بارگذاری کورکومین در نانوحامل‌ها باعث افزایش معنی‌دار در اندازه ذرات و شاخص بس‌پاشیدگی شد. نتایج آنالیز آماری نشان داد که نسبت لیپیدها، نوع نانوحامل‌ (SLN و NLC) و بارگذاری کورکومین تاثیر معنی‌داری بر اندازه‌ی ذرات دارند (p<۰/۰۵). نتایج حاصل از کالریمتری روبشی افتراقی نشان داد که کورکومین بدون هیچ گونه برهمکنشی با سایر اجزا در ساختار نانوحامل ها به دام افتاده است. بطور کلی با توجه به بررسی تأثیرات کمی و کیفی متغیرها، غلظت ۵% گلیسرول دی استئارات و ۲۵/۰ کورکومین به عنوان شرایط بهینه برای تولید لیپید نانوساختار و نانوذرات لیپیدی انتخاب شد.

---

---

هدف: در دهه‌های اخیر پژوهش‌های بسیاری در راستای بررسی خواص ضد سرطانی کورکومین انجام شده‌است اما با وجود تمام خواص کشندگی کورکومین بر سلول‌های سرطانی استفادۀ بالینی از این مادۀ طلایی طبیعی محدود باقی مانده است. علت این محدودیت را می‌توان در محلولیت پایین، زیست دسترس‎پذیری کم، متابولیسم سریع و عدم جذب جست و جو کرد. در این مطالعه، برای بهبود خواص فیزیک و شیمیایی کورکومین، یک جمینی سورفکتانت زیست تخریب‎پذیر جدید ساخته شد و مولکول‌های کورکومین داخل آن بارگزاری شد.
مواد و روش‌ها: نانو ذرات جمینی سورفکتانت- کورکومین با روش رسوب‌دهی نانو تهیه شد و اندازه و توزیع اندازۀ ذرات آن به کمک روش پراکندگی دینامیکی نوری تعیین شد. همچنین رهایش دارو از بستر پلیمر بررسی شد و در نهایت آزمون سمیت MTT و جذب سلولی به‌صورت برون‌تنی روی سلول‌های MDA-MB-۲۳۱ صورت گرفت.
نتایج: پلیمر جمینی سورفکتانت قادر است در محیط آبی، پلیمروزوم با توزیع اندازه ذره‌ای (۳/۰PDI≅) تشکیل دهد. بازده بارگزاری حدود ۸۷ درصد محاسبه شد. در اثر پیوستن کورکومین به بستر پلیمر رهایش کنترل شده مشاهده شد. همچنین به علت جذب سلولی زیاد، کمپلکس جمینی سورفکتانت-کورکومین سمیت سلولی بیشتری را نشان داد.
نتیجه‌گیری: این نتایج نشان داد که پلیمروزوم‌های جمینی سورفکتانت می‌تواند به‌عنوان نانو حامل برای مولکول‌های آب گریز کورکومین در نظر گرفته شود.

---

هدف: ژنوم انسان حاوی ژن‏های محافظت کننده است که دارای توالی عوامل پاسخ‏گو به آنتی اکسیدان‏ها در پروموترشان است که بیان آن‏ها به‏طور خاص تحت تاثیر عامل رونویسی Nrf۲قرار می‏گیرد. این مسیر پیام رسانی (AREKEAP۱) عمده‏ترین مکانیسم دفاعی در برابر استرس اکسیداتیو است. رده سلولی حاوی عوامل پاسخ‏گو به آنتی اکسیدان‏ها (ARE)، سلول‏های گزارشگر حساسی هستند که برای تشخیص عوامل فعال کننده پاسخ‏گو به آنتی اکسیدان‏ها به‏کار می‏روند و می‏توانند در شناسایی مواد اکسیداتیو همچون سرب کمک کننده باشند.
مواد و روش‏ها: در این مطالعه از رده سلولی پایدار Huh۷-۱x-ARE-luc تولید شده، استفاده شد. مهارفعالیتمتابولیکى سلول‏های Huh۷ در غلظت‏های مختلف سرب (۰ تا ۸۰ میکرومولار) توسط آزمون MTT سنجیده شد. در ادامه رده سلولی Huh۷-۱x-ARE-luc برای بررسی آثار استرس اکسیداتیو با سرب به‏عنوان یک ترکیب القا کننده استرس اکسیداتیو و نانوکورکومین به‏عنوان یک آنتی اکسیدان در غلظت‏های متفاوتی از این ترکیبات تیمار شد و سپس میزان فعالیت لوسیفرازی زیست‏حسگر بررسی شد. همچنین میزان بیان ژن‏های مسیر AREKEAP۱ توسط Real time PCR تعیین شد.
نتایج: نتایج نشان می‏دهد که غلظت ۳۰ میکرومولار سرب باعثمهار متابولیکى۵۰درصدىسلول‏های Huh۷ می‏شود. فعالیت لوسیفرازی سلول‏های تیمار شده با غلظت‏های ۴ و ۸ میکرومولار از نانوکورکومین و غلظت ۳۰ میکرومولار از سرب نسبت به کنترل ( ۳۰ میکرومولار سرب) کاهش یافته است و با افزایش غلظت نانوکورکومین به ۱۶ میکرومولار این فعالیت افزایش می‏یابد. نتایج تحلیل داده‏های حاصل از Real time-PCR نشان می‏دهد که بیان تمامی ژن‏های مورد بررسی شامل Nrf۲ و NQO۱ در رده سلولی Huh۷-۱x-ARE-luc تیمار شده با سرب ۳۰ میکرومولار و نانوکورکومین ۴ و ۸ میکرومولار نسبت به تیمار همان ژن‏ها با سرب ۳۰ میکرومولار کاهش یافته است. از سوی دیگر؛ بیان این ژن‏ها در سلول‏های تیمار شده با سرب ۳۰ میکرومولار و نانوکورکومین ۱۶ میکرومولار نسبت به تیمار همان ژن‏ها با سرب ۳۰ میکرومولار افزایش داشته است.
نتیجه‏گیری: نانوکورکومین به‏عنوان یک آنتی‏اکسیدان توانسته اثر سمیت سرب را احتمالاً از طریق مسیر AREKEAP۱ به‏طور معنی‏داری کاهش دهد؛ در نتیجه می‏تواند به‏عنوان یک آنتی‏اکسیدان در کاهش استرس اکسیداتیو استفاده شود.