---

هدف پژوهش: امروزه با افزایش سرطان، بسیاری از دانشمندان برآنند که این بیماری را درمان کنند و به همین جهت داروهای متعددی در این زمینه تولید شده است که اثرات جانبی برروی بافت های غیر هدف دارند، یکی از راههای غلبه بر این مشکل استفاده از نانوذرات کیتوسان به عنوان حامل داروها می باشد زیرا کیتوسان به عنوان یک ترکیب غیرسمی دارای خاصیت زیست تخریب پذیر و زیست سازگار بوده و کاربرد های بسیاری در زمینه داروسازی و پزشکی دارد. روش: در این تحقیق داروی ۵-فلوئوراسیل به عنوان یک داروی ضد سرطان سینه، با استفاده از نانوذرات مغناطیسی کیتوسان که درون ماتریس گلیسرول مونولئات پوشش داده شده است برای دارورسانی هدفمند مورد بررسی قرار گرفت. نتایج: سپس جهت مطالعه ویژگیهای سطحی نانو جاذب اصلاح شده از میکروسکوپ الکترونی روبشی، برای بررسی ساختار از طیف سنجی مادون قرمز و برای تعیین مقاومت حرارتی آنالیز وزن سنجی-حرارتی، جهت تجزیه تحلیل ساختار نمونه از طیف سنجی پراش انرژی پرتو ایکس، برای بررسی خواص مغناطیسی نانو ذره سنتز شده از دستگاه مغناطیس سنج و جهت تشخیص نوع فاز تشکیل شده در شبکه ماتریس گلیسرول مونولئات از میکروسکوپ نوری پلاریزه استفاده شد. همچنین مطالعه رهایش اسانس در محیط برون-تنی میزان ۹۰% در طول ۳۰ ساعت را نشان داد. نتیجه گیری: نانوذرات مغناطیسی کیتوسان در ماتریس گلیسرول مونولئات تهیه شده در شرایط بهینه با ساختار کروی و پایداری حرارتی بالا، می تواند به عنوان حاملی مناسب برای مصارف دارویی و علی الخصوص داروی ۵-فلوئوراسیل به کار رود.

---

هیدروژل ابر جاذب، پلیمری آبدوست با شبکه سه بعدی است که قابلیت جذب و نگهداری مقادیر زیادی آب و محلول­های آبی را دارد. از طرفی کیتوسان به­عنوان پلیمری زیست تخریب‌پذیر و غیرسمی با وزن مولکولی بالا بطور گسترده­ای در ساخت هیدروژل­های ابرجاذب استفاده شده­است. در طی این پژوهش، از طریق سنتز نانوهیدروژلی از کیتوسان به­همراه آکریلیک اسید، به­عنوان مونومر جاذب آب، و نانوذرات نقره، چگونگی و تاثیر افزودن نانوذرات نقره بر ویژگی­ جذب آب نانوهیدروژل بررسی­شد. هیدروژل کیتوسان–آکریلیک اسید با استفاده از روش پلیمریزاسیون رادیکالی ساخته­شد و پس از آن نانوهیدروژل کیتوسان– آکریلیک اسید با استفاده از روش فراصوت تهیه­شد. نانوهیدروژل ساخته­شده با درصدهای ۰، ۱، ۵/۱ و ۲ درصد بر سطح نمونه­های کاغذ تیمار شد. جهت تعیین گروه­های عاملی از آنالیز طیف­سنجی مادون قرمز FTIR و همچنین برای تعیین اندازه ذرات از روش پراکندگی نور دینامیکی (DLS) استفاده­شد. تصاویر میکروسکوپ الکترونی روبشی (SEM) پوشش هیدروژل بر سطح کاغذ را نشان­داده و آزمون­های جذب آب اثبات کرد که، با افزودن نانوهیدروژل بر سطح کاغذ میزان جذب آب از ۳/۶۴% در نمونه شاهد به ۵/۹۵% در نمونه کاغذی اندودشده با ۵/۱ درصد هیدروژل، افزایش­یافت. در آنالیز DLS اندازه ذرات بین ۵۰ تا ۱۰۰ نانومتر نیز مشاهده­گردید و آنالیز FTIR گروه­های عاملی موجود در نانوهیدروژل را تاییدکرد. در نهایت نشان داده­شد که افزودن نانوذرات نقره، کمک موثری به تشکیل ساختار سه بعدی هیدروژل کرده و خاصیت جذب آب را در نانوهیدروژل از g/g ±۱۰ ۱۳۰ به g/g ±۷ ۲۳۲ افزایش­داد.

---

موضوع تحقیق: نفوذپذیری و گزینش‌پذیری بالا دو عامل مهم غشاهای جداسازی گاز به شمار می‌روند. برای دستیابی به چنین پارامترهایی غشاهای جداسازی گاز را می‌توان از لحاظ نوع پلیمر  استفاده شده، نسبت مواد و ساختار اصلاح کرد. به همین منظور، در این پژوهش به بهبود عملکرد غشاها­ی لایه نازک کامپوزیتی (TFC) کیتوسان- اسید گالیک/پلی‌سولفون در جداسازی گاز CO_۲ پرداخته شده است.
روش تحقیق:  برای تهیه غشاهای TFC کیتوسان-اسید گالیک /پلی‌سولفون، لایه ­ای نازک در مقیاس نانومتری از کیتوسان­-اسید گالیک روی لایه پشتیبان پلی ­سولفون (PSF) تشکیل شد. سپس، غشاهای لایه نازک کامپوزیتی کیتوسان-اسید گالیک‌ با نسبت ­های جرمی مختلف (کیتوسان : ‌اسید گالیک برابر با ۱:۱، ۲:۱ و۱:۲) ساخته شدند. از روش­های مختلفی نظیر تبدیل فوریه فروسرخ (FTIR)، میکروسکوپی الکترونی پویشی گسیل میدانی (FESEM) و طیف سنجی فوتوالکترونی پرتوی ایکس (XPS) به همراه آزمون گاز تراوایی برای جداسازی‌های CO_۲/CH_۴ و CO_۲/N_۲ برای بررسی ساختار و عملکرد غشاهای TFC بهره گرفته شد.
نتایج اصلی: بررسی ساختار شیمیایی غشاهای سنتز شده نشان دهنده ­ی تشکیل موفقیت آمیز زنجیره­ های کیتوسان-‌اسید گالیک در سطح PSF بود. تصاویر میکروسکوپی غشاهای سنتز شده نشان داد که لایه نازک متراکمی از کیتوسان-اسید گالیک به صورت یکنواخت بر روی لایه‌ی پشتیبان PSF تشکیل شد. حداکثر جداسازی CO_۲ با نسبت جرمی (۱:۲) کیتوسان-اسیدگالیک بدست آمد. افزایش کسر جرمی اسید گالیک در لایه‌ی انتخاب‌پذیر غشای لایه نازک کامپوزیتی (۱:۲) منجر به افزایش نفوذ‌پذیری CO_۲ نسبت به دو غشای لایه نازک کامپوزیتی (۱:۱) و (۲:۱)  از ۲/۳۴۷ و ۴/۲۹۴ به GPU ۱/۴۱۱ شد. علاوه بر این، تراوایی هر یک از گازهای CH_۴ و N_۲ از طریق غشای لایه نازک کامپوزیتی (۱:۲) به ترتیب ۶/۲۴ و GPU ۲/۱۹ به دست آمد. همچنین، محاسبات گزینش­ پذیری گازها حاکی از افزایش گزینش ­پذیری CO_۲/CH_۴ و CO_۲/N_۲ از ۸۴/۱۳ و ۱۶۵/۱۷ در غشای لایه نازک کامپوزیتی (۱:۱) و ۶۸/۹ و ۹۶/۱۲ در غشا لایه نازک کامپوزیتی (۲:۱) به ۷۱/۱۶ و ۴۱/۲۱ در غشا لایه نازک کامپوزیتی (۱:۲) بوده است. نتایج حاصل نشان داد که عملکرد غشای لایه نازک کیتوسان_اسید گالیک که برای نخستین بار در جداسازی CO_۲ مورد استفاده قرار گرفت، قابل قبول بوده است.
 

---

چکیده توت فرنگی عمر نگهداری بسیار کوتاهی دارد و سریع فاسد می شود که هم مصرف کننده ها وهم فروشنده ها مایلند این زمان افزایش یابد. کیتوسان نوعی پلیمر طبیعی است که دارای خاصیت ضد میکروبی بوده و می توان از آن به عنوان نوعی پوشش خوراکی بر روی میوه ها استفاده کرد. استفاده از کیتوسان به همراه بعضی از اسانسها پوشش مناسبی برای طولانی کردن عمر نگهداری میوه ها و سبزیجات است. در این پروژه از محلول ۵/۰٪ ، ٣/۰٪ ، ٪ صفر کیتوسان، وانیلین +  ٣/۰٪ کیتوسان، وانیلین+۵/۰٪ کیتوسان به عنوان پوشش استفاده شد. به توت فرنگی ها نوعی قارچ تلقیح شد که از فساد خود میوه ها و پس از جداسازی و خالص سازی بدست آمده بود. میوه ها را در یخچال در دمای C° ۴نگهداری شد. در پایان کار میزان مواد جامد محلول ، آسکوربیک اسید (ویتامین C) واسید یته قابل تیتر آنها هم اندازه گرفته شد. برای شمارش اسپورها هم از لام نئوبار استفاده شد. اطلاعات بدست آمده نشان می دهد که استفاده کیتوسان به همراه اسانس وانیلین طول عمر نگهداری میوه ها را به مدت ۱۸ روز افزایش می دهد. این مدت حداکثر زمانی بود که با استفاده از کیتوسان امکان نگهداری در یخچال ممکن بود. (قارچی که مورد استفاده قرار گرفت از فساد میوه توت فرنگی جدا سازی گردید، ولی امکان شناسایی نبود در نتیجه از جنس وگونه آن اشارهای نشده است). لطفا" بعد از خواندن پرانتز را پاک کنید.

---

در این مقاله تلاش شده است تا یک نانو حامل جدید و زیست سازگار بر پایه بیوپلیمر کیتوسان، با کارایی بسیار بالا و کمترین سمیت جهت انتقال ژن ارائه شود. ابتدا، ۵-آمینو-H۱-تترازول با ترکیب ۳-کلرو پروپیل تری متوکسی سیلان وارد واکنش شده، س‍‍پس، حدواسط اورگانوسیلانی حاصل، جهت عامل دار کردن گروه های آمینی کیتوسان مورد استفاده قرار گرفت. ساختار و ترکیب شیمیایی نانوحامل سنتز شده، بطور کامل توسط آنالیزهایFESEM, TEM, XRD, FTIR, Zeta potential و DLS بررسی و شناسایی شد. در ادامه، جهت بررسی میزان سمیت نانوحامل، تست MTT انجام شد. همچنین، جهت بررسی توانایی نانوحامل مورد نظر در انتقال ژن به داخل سلول، از رده سلولی Hek-۲۹۳T استفاده گردید. مقدار بهینه ظرفیت بارگیری پلاسمید در نسبت N/P=۳ با میزان محافظت قابل قبول از پلاسمید در برابر آنزیم های نوکلیاز بدست آمد. نتایج نشان داد که این نانوحامل جدید، علاوه بر  سمیت بسیار پایین، زیست سازگار و مقرون بصرفه بودن، بسیار کارآمد و دارای توانایی بالا در انتقال و محافظت از ژن می باشد.

---

زمینه: دارورسانی نوین از دیرباز با اهدافی مانند کاهش عوارض جانبی مصرف، افزایش دسترسی زیستی، انتقال هدفمند داروها و همچنین گذر از سد برخی موانع  مانند موانع خونی- مغزی، بدنبال طراحی سامانه­های دارورسانی کارآمد است. نانوذرات در زمینه حامل­های دارویی بسیار با اهمیت هستند زیرا توانایی حمل انواع داروها به قسمت­های مختلف بدن در زمان مناسب را دارند. روش بررسی: در مطالعه حاضر ترکیب نانوذرات کیتوسان تیول­دار بارگذاری شده با بی­پریدین توسط روش ژل یونی با استفاده از دو نوع اتصال دهنده­ی عرضی (TPP و چنیپین) سنتز شده و کارایی آنها مورد بررسی قرار گرفت. یافته­ها: نتایج آنالیزFTIR  سنتز موفقیت آمیز مراحل مختلف نانوذرات کیتوسان تیول­دار بارگذاری شده با بی­پریدین را از طریق هر دو کراسلینکر تایید نمود. نتایج تصاویر SEM نشان داد نانوحامل­های سنتز شده دارای ساختار نانورد می­باشند و نانوحامل دارو سنتز شده با کراسلینکر جنیپین دارای ساختار منظم­تر با اندازه­ی حدود ۱۵۰ نانومتر و نانوحامل دارو سنتز شده با TPP دارای اندازه­ی حدود ۲۰۰ نانومتر است. بررسی نتایج آزمون رهایش دارو نشان داد نانو حامل دارو سنتز شده با کراسلینکر جنیپین رهایش بیشتری دارد و همچنین تست سمیت سلولی نیز نشان داد نانو حامل دارو سنتز شده با جنیپین سمیت کمتری نسبت به نانو حامل سنتز شده با TPP دارد. نتیجه­گیری: با درنظر گرفتن سمیت کمتر و رهایش طولانی مدت تر نانوحامل داروی سنتز شده با جنیپین نسبت به نانو حامل سنتز شده با TPP، با استفاده از این نانوحامل‏، زیست دسترسی دارو افزایش می‏یابد و می‏تواند بعنوان سیستم‏ دارو رسان مناسب برای انتقال دارو باشد.
 

---

چکیده به منظور بهبود کیفیت میگو در دمای یخچال(۱°C±۴)، نمونه­های میگو در ۱۵ گروه تیماری با محلول­های کیتوسان(۰، ۵/۰، ۱ ، ۵/۱، ۲ درصد)، ژلاتین(۰، ۲ و ۳ درصد) و محلول­های ترکیبی آنها پوشش داده شدند. تاثیر این پوشش­ها روی تغییرات کیفی میگوها در روز هشتم از زمان نگهداری مورد ارزیابی و مقایسه قرار گرفت. نتایج نشان داد کارآیی پوشش برپایه ۱ درصد کیتوسان  و ۳ درصد  ژلاتین در جلوگیری از فساد، مهار اکسیداسیون و بهبود ویژگی­های فیزیکی برتر از سایر تیمارها بود. یک کاهش معنی دار در شمارش میکروب­های کل و سرماگرا، pH، مقدار کل ازت فرار، افت وزن و سختی(۷۱%، ۸۴%، ۱۰۰%، ۸۳%، ۷۲% و ۶۴% به ترتیب) برای نمونه­های تیمار شده با این پوشش در روز هشتم از زمان نگهداری مشاهده گردید. این پوشش بهینه به طور معنی داری اکسیداسیون چربی­ها را با انعکاس در اندیس پراکسید و عدد تیوباربیتوریک اسید کاهش داد و توانست رنگ نمونه­های تیمار شده را با تغییرات معنی­دار در پارامترهای ^* a،^*b و ^* Lبهبود دهد. این پوشش در افزایش عمر ماندگاری میگوی نگهداری شده در یخچال بسیار موفق عمل نمود.

---

فراریت اسانس‌ها و ناپایداری آن‌ها در برابر عوامل محیطی، موجب محدودیت استفاده از آن‌ها می‌گردد. با این وجود، کپسوله ‌کردن در نانوذرات پلیمری می‌تواند به طور قابل توجهی نیمه عمر این ترکیبات را افزایش دهد و استفاده از آن‌ها را به مدت طولانی‌تری، امکان‌پذیر نماید. در میان انواع پلیمرهای مورد استفاده در کپسولاسیون اسانس‌ها، پلیمر زیست‌تخریب‌پذیرکیتوسان به دلیل سمیت پایین و رهایش کنترل شده بسیار مورد توجه است. از اینرو، پژوهش حاضربا هدف نانوکپسولاسیون کارواکرول و تیمول درکیتوسان با تکنیک ژل‌سازی یونی انجام گرفت؛ و با در نظر گرفتن سه متغیر غلظت کیتوسان (۱/۰- ۳/۰ درصد)، غلظت TPP (۱/۰- ۲/۰ درصد) و غلظت اسانس (۱/۰- ۲/۰ درصد)، متوسط اندازه‌ی نانوذرات با استفاده از روش سطح پاسخ و طرح مرکب مرکزی بهینه‌سازی شد. توزیع اندازه‌ی ذرات و شاخص پراکندگی (PDI) نانوفرمولاسیون‌های آماده‌سازی شده به کمک آنالیز DLS، تأیید بارگیری اسانس با آنالیز FTIR و بازده‌ی کپسولاسیون به روش اسپکتروفتومتری تعیین شد. در ادامه، نتایج حاصل از بهینه‌سازی سنتز نانوذرات مورد بررسی قرار گرفت که بر این اساس، شرایط بهینه‌ی سنتز نانوذرات کیتوسان- تیمول و دستیابی به سایز ۱۰۱ نانومتر و بازده‌ی کپسولاسیون ۷۲ درصد، غلظت ۱۱/۰ درصد کیتوسان، ۱۹/۰ درصد TPP و ۱۴/۰ درصد تیمول تعیین شد. در مورد نانوذرات کیتوسان- کارواکرول، غلظت ۱۳/۰ درصد کیتوسان، ۱۹/۰ درصد TPP و ۱۵/۰ درصد کارواکرول منجر به تشکیل نانوذراتی با سایز ۹۵ نانومتر و بازده‌ی کپسولاسیون ۶۵ درصد گردید. به ‌طورکلی، نتایج این مطالعه توانایی روش سطح پاسخ جهت پیش‌بینی اندازه و پراکندگی ذرات نانوفرمولاسیون‌های کیتوسان حاوی کارواکرول و تیمول را نشان داد.
 

---

هدف: سیستم‌های متنوع انتقال دارو در ارتباط با درمان انواع سرطان‌ها در حال گسترش است. در سال‏های اخیرکیتوسان از نظر سازگاری زیستی در سلول‏های جانوری و کاربرد آن در زمینه‏های پزشکی و دارویی مورد توجه زیادی واقع شده است. در این تحقیق دو نانوژل کیتوسانی تهیه شد. در تهیه این نانوداروها به عامل‌های حیاتی مثل تنظیم رهایش، جذب و به‌ویژه ارسال هدفمند دارو توجه شده است. مواد و روش‌ها: نانوژل‌های فسفریله کیتوسانی (PCS) و نانوژل‌های میریستیله کیتوسانی (MCS) به‌ترتیب از ترکیب کیتوسان با تری پلی فسفات و میریستیک اسید تهیه و سپس با داروی دکسوروبیسین بارگذاری شدند. نانوژل‌ها با روش‌‌های مختلف مانند میکروسکوپ الکترونی روبشی، پراکنش دینامیکی نور و طیف سنجی مادون قرمز مورد بررسی قرار گرفتند. سمی بودن داروی آزاد (DOX)، نانوژل MCS و MCS بارگذاری شده با DOX با روش MTT سنجیده شد. نتایج: نتایج حاصل از بارگذاری و رهایش نانوژل‌ها با داروی دکسوروبیسین نشان دهنده ظرفیت بالای بارگذاری و ظرفیت مؤثر دارو حدود ۹۷ درصد بود. همچنین رهایش ملایم دارو ۱۶-۲۸ درصد از PCS طی ۵ روز و ۱۸-۴۰ درصد از MCS در مدت ۱۵ روز بود. DOX و MCS-DOX اثر کشندگی مشابهی روی سلول‏های سرطانی پروستات (LNCaP) نشان دادند. نتیجه‌ گیری: هر دو نانوژل PCS و MCS هم از نظر اندازه و هم از نظر ظرفیت‌های بارگذاری و رهایش از قابلیت‌های مناسبی برخوردار بودند. 

---

در این پژوهش، بیونانوکامپوزیت ضدمیکروبی بر پایه بیوپلیمر کربوکسی متیل کیتوسان-نانورس مونت‌موریلونیت در حضور نانوذرات اکسید تیتانیم سنتز شد. بررسی تصاویر مورفولوژی سطح شکست با میکروسکوپ الکترونی روبشی (SEM) نشان دهنده سطح زبر و ناهمگن بیونانوکامپوزیت‌ها در مقایسه با کربوکسی متیل‌کیتوسان خالص می‌باشد. نتایج آزمون پراش پرتو  X نشان داد که نحوه پخش نانورس در  حضور نانوذرات اکسید تیتانیم از ورقه‌ای کامل به ورقه‌ای بین‌لایه‌ای تغییر نموده است. افزودن نانوذرات اکسید تیتانیم باعث افزایش معنی‌داری (۰۵/۰p˂) کدورت در نانوکامپوزیت‌ها شد. تأثیر نانوذره اکسید تیتانیم بر کاهش مقدار باکتری گرم مثبت استافیلوکوکوس اورئوس بیش ازمقدار  باکتری گرم منفی اشرشیاکلی است و با افزایش درصد نانوذره اکسید تیتانیم کارائی آن در حذف کلونی‌های هر دو باکتری بیشتر می‌شود. میزان انحلال‌پذیری در آب و نفوذپذیری نسبت یه بخاردر فیلم‌های بیونانوکامپوزیتی با افزایش درصد وزنی نانوذرات اکسیدتیتانیم کاهش بیشتری یافت. استحکام کششی فیلم‌های حاوی نانوذرات اکسیدتیتانیم بیشتر از استحکام کششی فیلم کربوکسی متیل کیتوسان خالص می‌باشد که از نظر آماری معنی‌دار است (۰۵/۰p˂). این تحقیق پتانسیل بالای بیونانو کامپوزیت را در جلوگیری از رشد باکتری‌های بیماری‌زا به اثبات رساند و نشان داد که می‌توان از چنین بسته‌بندی‌هایی برای افزایش عمر نگهداری مواد‌غذایی سود برد.
 

---