دوره 13، شماره 4 - ( 1401 )                   جلد 13 شماره 4 صفحات 0-0 | برگشت به فهرست نسخه ها

‎ 20.1001.1.23222115.1401.13.4.2.1

XML English Abstract Print

Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
Mahdavian R, Soleymani H, Ghorbani M, Naderi-Manesh H. Introducing the vitamins D3 and E as stabilizers of insulin hexamer form for regulated release, based on molecular dynamics simulation study. JMBS 2023; 13 (4)
URL: http://biot.modares.ac.ir/article-22-59537-fa.html
مهدویان رضا، سلیمانی حسین، قربانی محمد، نادری‌منش حسین. معرفی ویتامین‌های D3 و E به‌عنوان پایدارکننده‌های فرم هگزامر انسولین جهت رهایش تنظیم‌شده، بر اساس مطالعه شبیه‌سازی دینامیک مولکولی. زیست‌فناوری مدرس. 1401; 13 (4)

URL: http://biot.modares.ac.ir/article-22-59537-fa.html

معرفی ویتامین‌های D3 و E به‌عنوان پایدارکننده‌های فرم هگزامر انسولین جهت رهایش تنظیم‌شده، بر اساس مطالعه شبیه‌سازی دینامیک مولکولی
رضا مهدویان1 ، حسین سلیمانی1 ، محمد قربانی1 ، حسین نادری‌منش* 2
1- ایران، تهران، دانشگاه تربیت‌مدرس، دانشکده علوم زیستی
2- ایران، تهران، دانشگاه تربیت‌مدرس، دانشکده علوم زیستی ، naderman@modares.ac.ir
چکیده:   (632 مشاهده)
ویتامین‌های D و E از معمول‌ترین داروهای درمان طولانی‌مدت دیابت هستند. یکی از مسائل مهم در این حوزه رهایش انسولین است. افزایش پایداری حالت‌های غیرفعال انسولین (فرم هگزامر) در بهبود کارایی رهایش انسولین یک راهکار درحال‌توسعه است. پروتئین انسولین به طور معمول در سه فرم مونومر، دایمر و هگزامر مشاهده می‌شود. در این تحقیق برای اولین‌بار، بررسی اثر ویتامین‌های D3 و E بر پایداری فرم ذخیره‌ای انسولین، از طریق روش‌های محاسباتی صورت گرفت. نتایج حاصل از داکینگ مولکولی نشان‌دهنده وجود 6 جایگاه اتصالی برای این ویتامین‌ها است. ویتامین‌های مذکور به‌واسطه حلقه‌های ساختاری و خواص هیدروفوب به منطقه هیدروفوب در مرز بین دو زیر واحد انسولین متصل می‌شوند. نتایج حاصل از مطالعات G-mmpbsa نشان‌دهنده نقش پایدارکننده این ویتامین‌ها در فرم هگزامر انسولین است. اتصال آنها به هگزامر موجب افزایش معنادار انرژی اتصالی بین زیر واحدهای انسولین شده است. حضور ویتامین‌های مذکور موجب افزایش تعداد پیوندهای هیدروژنی بین زیرواحدهای مونومری هر همودایمر انسولین شده و نیز تعداد پیوندهای هیدروژنی درونی پروتئین هگزامر انسولین را به طور معناداری افزایش می‌دهد. اتصال این ویتامین‌ها به فرم هگزامر انسولین موجب پایدارسازی، رهایش آهسته‌تر و متعادل‌تر انسولین و همچنین افزایش نیمه‌عمر فرم دایمر در جریان خون می‌شود. این یافته‌ها به‌منظور طراحی راهکار جدید برای تنظیم رهایش انسولین در بدن و همچنین افزایش نیمه‌عمر انسولین در خون جهت درمان بیماری دیابت نوع II راهگشا خواهد بود. علاوه بر این پایدارسازی فرم هگزامر می‌تواند به‌عنوان یک راهکار مؤثر برای درمان دیابت نوع I از طریق رهایش آهسته از سامانه‌های زیست حسگری ایمپلنت‌شده نیز مورداستفاده قرار بگیرد.
واژه‌های کلیدی: انسولین، داکینگ مولکولی، دیابت، دینامیک مولکولی، شبیه‌سازی، ویتامین D3 و E
متن کامل [PDF 1302 kb]   (205 دریافت)    
نوع مقاله: پژوهشی اصیل | موضوع مقاله: بیو انفورماتیک
دریافت: 1400/11/23 | پذیرش: 1401/3/21 | انتشار: 1402/8/28
ارسال نظر درباره این مقاله : نام کاربری یا پست الکترونیک شما:
CAPTCHA
ارسال پیام به نویسنده مسئول

بازنشر اطلاعات
Creative Commons License این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است.